Dolfijnen, walvissen, potvissen en schildpadden op La Palma. Info boottochten.
 |  |  |  |
Tuimelaars
De tuimelaar (Turpsiops truncatus) is wellicht de bekendste onder de dolfijnsoorten. De meeste dolfijnen in dolfinaria zijn tuimelaars. Ook Flipper was een tuimelaar. Het is de grootste van de echte dofijnensoorten. De gemiddelde lengte bij La Palma van deze soort is 2,6 meter. Maar ze kunnen 3,5 meter worden bij een gewicht van 500 kilo. De kleuren en tekening kan een beetje variëren maar ze hebben een donkergrijze rug die richting buikzijde steeds lichter wordt tot een rozeachtig wit. Hun sikkelvormige rugvin staat halverwege de rug. Ze hebben een duidelijk van de kop afstaande bek waarvan de onderkaak iets langer is dan de bovenkaak en een wit uiteinde heeft. Meestal vormen ze kleine groepjes van 7 tot 10 exemplaren. Maar af en toe verenigen ze zich tot enorme groepen. De vrouwtjes met hun jongen verblijven dichter bij de kust dan de grotere mannetjes. Ze krijgen eens in de twee of drie jaar een jong. Je kunt ze gedurende het hele jaar rond La Palma aantreffen en ze eten de aasvis die op een bepaald moment het meest voorradig is.
video over tuimelaars 1 video over tuimelaars 2
Gevlekte dolfijnen
Gevlekte dolfijnen (Stenella frontalis) zijn de nieuwsgierigste dolfijnen die in de wateren rond La Palma voorkomen. De jongere exemplaren kunnen makkelijk verward worden met jonge tuimelaars. De gevlekte dolfijn is echter veel nieuwsgieriger en goed van vertrouwen en vormt bovendien veel grotere groepen dan tuimelaars. Deze groepen kunnen bestaan uit alleen jonge exemplaren. Maar meestal worden deze groepen gevormd door mannetjes, vrouwtjes en jongen. De jongen hebben nog niet de zo kenmerkende vlekken. Met de jaren verschijnen er eerst donkere vlekken op de lichtgekleurde buik. Later komen er ook licht gekleurde vlekken op de donker gekleurde rugzijde. De gevlekte dolfijn komt uitsluitend in de Atlantische Oceaan voor. Deze dolfijnen die je rond La Palma ziet is waarschijnlijk een ondersoort die rond de Macaronesische eilanden voorkomen en iets kleiner is dan zijn soortgenoten. Deze soort wordt net geen twee meter bij een gewicht van rond de honderd kilo.
video over gevlekte dolfijnen 1 video over gevlekte dolfijnen 2
Gewone vinvissen
De gewone vinvis (Balaenoptera physalus) is het op één na grootste dier op aarde. Het is een lange slanke walvis. De sikkelvormige rugvin staat ver naar achteren Hij kan 27 meter lang worden bij een gewicht tot 60 ton. Bij de geboorte is het kalf al zes meter lang en weegt bijna twee ton. Een volwassen gewone vinvis heeft per dag zo’n drie ton voedsel nodig. Dit filtert hij met zijn baleinen uit de grote hoeveelheden water die hij opslokt. Het voedsel bestaat uit kril, kleine vis en inktvis. De gewone vinvis beschikt over een flink aantal verschillende geluiden om onderling mee te communiceren. Je komt meestal ofwel een moeder met een kalf tegen of een klein groepje bestaande uit zes tot tien exemplaren. Deze vinvis is op de rug bijna zwart en aan de buikzijde wit gekleurd. De kop is asymetrisch gekleurd.
De linkerkant is grijsblauw de rechterkant grijswit. Waarschijnlijk heeft dit ook iets te maken dat de gewone vinvis zich bij het azen op zijn rechterzij draait. Bij het aan de oppervlakte komen blaast deze vinvis éénmaal een ademwolk van een kolom met een hoogte van 5-6 meter uit. Bij het duiken komt zelden de staart boven water. De duik gaat normaal gesproken niet veel dieper dan 300 meter en duurt gemiddeld niet meer dan 5 minuten.
Gewone potvissen
De gewone potvis (Physeter macrocephalus) is de grootste der tandwalvissen. Deze walvisachtigen verblijven over het algemeen in de zomer in noordelijke wateren en in de winter in (sub)tropische gebieden. Rond La Palma kun het gehele jaar zowel individuele exemplaren als groepen aan treffen. De groepen die voornamelijk uit vrouwtjes met hun jongen bestaan zijn hier voornamelijk in het voorjaar, de mannen in de winter. Deze mannelijke exemplaren kunnen 18 meter lang worden bij een gewicht van 57 ton. De vrouwen worden aanmerkelijk kleiner met hun 12 meter en gewicht van 24 ton. Gewone potvissen hebben de grootste hersenen van alle dieren op aarde.
In hun kop die een derde van hun lichaamslengte vormt, zit een vloeistof die reageert op temperatuur en druk en zo de potvis helpt bij het regulieren van zijn drijfvermogen bij de overgang van de enorme drukverschillen tijdens de diepe duiken. Deze zoogdieren kunnen wel tot haast 3 km diep duiken en meer dan 2 uur onder water blijven. Met behulp van een sonar die tot 10 km ver draagt, jagen ze voornamelijk op reuze pijlinktvissen. In de darmen van potvissen zitten vaak klompen grijze amber. Voor de potvis is dit een afvalproduct waar hij last van heeft. In de parfum industrie is deze amber echter een vermogen waard als drager van diverse stoffen en l
video over gewone potvissen 1 video over gewone potvissen 2
Cuviers spitssnuitdolfijnen ( Ziphius cavirostris )
Cuviers spitssnuitdolfijnen zijn walvissen en hebben in het Nederlands een wat ongelukkig gekozen naam. Ten eerste zijn het dus walvissen en ten tweede hebben ze vergeleken met de meeste dolfijnen helemaal niet zo’n spitse snuit. In het Engels heet deze walvis Cuviers beaked whale of Goosebeak whale en in het Duits Schnabelwal. Ze hebben voor op hun kop een grote ‘meloen’, die vrij abrupt over gaat in een spitse bek. In deze meloen zit de zogenaamde sonar van de walvis. De meeste informatie die men bezit is door dat deze Cuviers spitsnuitdolfijn een walvissoort is die vrij veel op kusten strandt. Deze soort is erg gevoelig voor geluid. In luidruchtige drukke zeeën en tijdens militaire oefeningen stranden ze vaker dan anders.
Bij La Palma wordt het gelijk erg diep en zakt de zeebodem weg tot wel een diepte van drie en halve kilometer. Hier kom je ze dus wel af en toe tegen. Ze zijn echter niet makkelijk te spotten doordat hun ademwolk niet bijzonder groot is. Deze walvissoort kan zeven meter lang worden bij een gewicht van twee en half duizend kilo. De mannetjes hebben op hun uitstekende onderkaak twee tanden staan van zo’n vijf cm lang, die ze gebruiken bij het vechten om vrouwtjes. Sommige Cuviers Spitsnuitdolfijnen zitten dan ook onder de littekens. Ze duiken tijdens de jacht op voornamelijk pijlinktvissen erg diep. Onlangs hebben wetenschappers bij Californië een aantal van deze spitssnuit dolfijnen uitgerust met zenders en de langste en diepste duik ooit door een zeezoogdier gemeten. Gedurende een duik van twee uur en zeventien minuten haalde één van de spitsnuit-dolfijnen een diepte van 2992 meter. Dat wil niet zeggen dat het diepst duikende zoogdieren zijn. Er schijnt bijvoorbeeld wel eens een potviskaak aangetroffen te zijn die vast zat in een telefoonkabel op een diepte van vier kilometer.
Indische grienden ( Globicephala macrohynchus ) bij het Canarische eiland La Palma.
Bij La Palma kun je gedurende het gehele jaar Indische grienden (Globicephala macrohynchus en in het engels short finned pilotwhale) op de oceaan tegenkomen. De Indische griend is een forse dolfijnensoort maar in gedrag lijkt hij meer op de grotere walvisachtigen. De Indische griend heeft een bolvormige kop met een brede korte snuit en een sterk gekromde rugvin. Volwassen mannetjes kunnen zesenhalve meter lang worden bij een gewicht van vierduizend kilo. Erg opvallend aan de Indische griend is de zeer hoge gespierde staartwortel. Echt de bouw van een sprinter. De Indische griend kan tijdens de jacht een zeer hoge snelheid ontwikkelen. De Indische griend heeft dan ook als bijnaam ‘Cheetah of the deep’ ( Jachtluipaard van de diepzee).
De Indische griend is een sociaal dier dat in groepen van zo’n dertig exemplaren leeft. Jong volwassen mannetjes verlaten de groep, maar vrouwtjes blijven hun gehele leven in de zelfde groep. Jongen worden soms wel tot hun vijftiende levensjaar verzorgd door de moeder. Maar normaal gesproken krijgt een vrouwtje eens per vijf tot acht jaar een jong. Indische grienden jagen op een diepte van meer dan driehonderd meter op inktvissen, die ze localiseren met sonar. Soms staat er ook vis op het dieet en bij hoge uitzondering kleinere dolfijnsoorten. Indische grienden verblijven een groot deel van de dag aan de oppervlakte en zijn makkelijk te benaderen met een boot.
Deze groep Indische grienden moesten we aanvankelijk met het bootje volgen. Maar toen ze aan ons gewend waren volgden ze ons. Eén gezinnetje was wel erg nieuwsgierig, met name het jongste kalf. Maar hoe gezellig ze het ook vonden, papa griend zorgde wel dat hij zich met zijn grote lijf tussen de boot en zijn kroost bevond.
Video over Indische grienden bij La Palma.
Zeeschildpadden bij La Palma. De onechte karetschildpad (caretta caretta)
De huidige zeeschildpadden vonden hun oorsprong tussen de tien en zestig miljoen jaar geleden. Ze zijn in die tijd weinig veranderd. Van de acht soorten zeeschildpadden die werelwijd bestaan, komen er vijf voor in Canarische wateren. Drie van deze soorten zijn regelmatige verschijningen rond La Palma, meer in de zomer dan in de winter. De meest voorkomende is de hierboven afgebeelde Caretta caretta. Hier op La Palma noemen ze deze zeeschildpad Tortuga Boba of Tortuga Comun. In het Nederlands moet dit fraaie dier het doen met de ondankbare naam ‘Onechte Karetschildpad’ of ‘Valse Karetschildpad’. Beetje vreemd als je weet dat hij in het met Latijn tweemaal ‘Karet’ benoemd wordt. Ach ja wetenschappers zijn een beetje afwezig soms. De Onechte karetschildpad kan een lengte van ruim 120 cm bereiken bij een gewicht van meer dan 200 kilo. Er zijn echter exemplaren bekend die nog veel zwaarder wogen.
Het voedsel van deze ‘zeestoffel’ bestaat voornamelijk uit schelpen, krabben, vis, kwallen en zelfs zeewier. Op la Palma zijn geen legplaatsen van zeeschildpadden bekend. Wel op Fuertaventura. Daar is ook een herintroductieproject waar ze eieren van deze schildpaddensoort, die van elders gehaald worden, op een lokaal strand begraven. De grootste bedreiging voor zeeschildpadden is de mens. Drijfplastic op zee, wat door deze dieren gegeten wordt, veroorzaakt vaak een langzame dood. Daarnaast is een grote boosdoener de visserij. Veel schildpadden raken verstrikt in warnetten of haken zich zelf aan een longlijn en verdrinken. Onechte karetschildpadden kunnen meer nog dan andere schildpadden gruwelijk gemeen bijten en dienen met de nodige voorzichtigheid benaderd te worden. Onder water, wanner ze in hun element zijn, bijten deze zeeschildpadden echter zelden.
video over ‘Onechte Karetschildpad’
video: Schildpadden kruipen door de branding terug de oceaan in
Beleef La Palma !