Zo snel kan het veranderen.

Vrijdagavond moest René even gelucht worden, vond hij.  De tuin is nog nooit zo mooi geweest. Maar als je er zeven dagen per week in werkt, wil je er ook wel eens even uit. Dus Los Llanos in. Dat was van korte duur. Allemaal dwaze Michael Jacksons met die zinloze mondkapjes. Wegwezen hier ! Patricia had gezien dat de laaghangende bewolking er in El Paso niet was. Dus dan daar maar heen om wat te eten en drinken bij restaurant Las Piedras tegenover het bezoekerscentrum. De zon scheen er inderdaad maar de eettent was al gesloten. Ons geluk want we waren er nog maar net of de wolken kwamen ook daar vanaf zeeniveau razendsnel opzetten. Dus zijn we de vulkaan de pico de Bejenado maar opgevlucht om nog wat langer van de zon te kunnen genieten. Daarna op goed geluk naar beneden naar de kust gereden in de hoop dat de zon daar nog even onder de wolken door over de oceaan zou schijnen. Dat deed ze inderdaad. Dus in het plezierige licht van de ondergaande zon nog wat gegeten in de haven van Tazacorte.

Je kunt op La Palma bijna altijd de zon vinden. Zaterdag morgen was het weer zwaar bewolkt op de hoogte waar wij wonen. Maar op de webcams was te zien dat het boven El Paso wederom zonnig was. In de herkansing dus om er wat te wandelen en eten. Tijdens het begin van de wandeling brandde de zon heftig op de huid tussen de verspreid staande haren op René zijn hoofd en in het zweetnekje van zijn ega. Op het eind van de wandeling was dat andere koek. In recordtempo was de bewolking weer vanaf beneden op komen zetten. Patricia kreeg gewoon ‘dode’ vingers door de koude mist. 

Ondanks dat hebben we ons tijdens het overigens heerlijke eten onder een parasol in de natte witte wereld bijzonder vermaakt. Onze ober joeg een vriendelijk oud hondje weg van het terras. Toen het hondje de doorgaande weg op slenterde  zei René tegen de ober dat als het hondje nu platgereden zou worden het zijn schuld zou zijn. ” Ja”, beaamde Patricia, ” Wij zijn getuigen”. Ging de ober alsnog het hondje redden, kostelijk. Stoppen er een paar pick-ups met jagers die een geschoten arrui (manenschaap) van de ene in de andere pick-up overladen. Even later verschijnt er een terreinwagen van de brandweer die op hun gemak het gemorste bloed van de parkeerplaats gaat staan spuiten. Kijk dat is nu typisch het ongedwongen plattelandsleven hier op La Palma.

Tijdens het zonnige deel van onze wandeling stond Patricia regelmatig stil om anijszaadjes te bestuderen en proeven om proberen vast te stellen of we die al moeten gaan verzamelen. Toen René op een gegeven moment besloot een smal paadje te nemen raakte dat steeds dichter begroeid met….anijs. “Dat kost je wel een nieuwe jurk Flo”, klaagde Patricia, terwijl ze zich quasi mopperend door de begroeing worstelde. “Je wilde toch anijs? Dan krijg je anijs.” Leuk toeval wil dat er even later in het restaurant bij de gepaneerde gebakken geitenkaas, huisgemaakte mermelade met anijszaad werd geserveerd. Heerlijk, gaan we zeker ook doen. Anijs in gebak en toetjes, hemels.