winterse beestenboel
Gisteren was er een hond in de leegstaande watertank van buurman Alberto gevallen. Anderhalf jaar geleden heeft René ’s nachts ook al eens een hond uit die watertank gehaald. Toen kon hij er vanwege een tennisarm maar amper zelf uitkomen. Nu was hij beter voorbereid en had een ladder meegenomen. Het is overigens op het moment toch een beestenboel bij ons in het dal. Er loopt al de hele week een krolse kater luid gillend het hele dal af te struinen. Vermoedelijk zijn er geen gewillige dames in de buurt. Hilarisch hoe het beest op zo op zoek is naar zijn gerief. Onze katers zijn geen katers meer maar zijn ook niet omgebouwd. Dus die zijn ook niet genegen om hem van dienst te zijn. Patricia vindt het zielig en zou hem wil willen helpen. Maar hoe dan? Een opblaaspoes ? Bestaan die ? René heeft zo iets van,” Laat hem een kip of een konijn pakken. Die lopen er zat in het dal.”
Hoewel we vannacht de kater niet gehoord hebben. Toen we op kwamen snapten we wel waar om. Acht en halve graad gaf de thermometer aan. Vanuit huis zagen we sneeuw op de vulkaantoppen van de Pico de Bejenado en de Pico de Birigoyo. Heel La Palma boven de dertienhonderd meter was bedekt met een dun laagje sneeuw. Ramon wilde met vrienden vanmiddag de bergen in, maar dat bleek niet de moeite meer. Tijdens de opklaringen werd het twintig graden. Je zag het zuivere wit letterlijk verdwijnen als sneeuw voor de zon. De lichte regenbuitjes die af en toe vielen versnelden het smelten alleen maar.
Die zelfde lichte regenbuitjes zorgden samen met de felle zon wel voor een record aantal fraaie regenbogen. Er waren er zelfs bij die uren lang zichtbaar waren. Soms wat minder fel om even later weer op te lichten. Eigenlijk vonden we het helemaal geen goed idee om voor een ‘sundowner’ op het dakterras van Merluza te gaan zitten met dit weer. Toch gedaan. Patricia zag er uit als een soort Fatima met al die lagen kleren over elkaar. Maar in ieder geval was haar kleding nog een beetje één geheel. Hoe René er uit zag is met geen pen te beschrijven. Een regelrechte vogelverschrikker en dan had hij ook nog kaplaarzen aan.
Achteraf bleek het best te doen. Af en toe wat miezerdruppeltjes maar de rest van de tijd zon. En de natuur zorgde voor een heerlijk afwisselend schouwspel. Sneeuw in de bergen, links en rechts regenbogen en op de oceaan trokken zwaardere regenbuien langs richting zustereiland El Hierro dat we langzaam onder een steeds dikkere laag wolken zagen verdwijnen. De kater zijn ballen waren inmiddels ook weer ontdooid want die hoorden we weer aan de andere kant van het dal vrolijk er op los ‘krolsen’. Benieuwd hoe Patricia denkt het arme dier te gaan helpen. Misschien is ballen er af wel de beste optie. Dat noemen ze toch ook helpen ?
