soort zoekt soort

Oktober is de maand van de zonsondergangen op La Palma. Gaat tie dan de rest van het jaar niet onder? Tuurlijk wel, maar meestal niet zo fraai als nu. Het spectaculaire zit hem vooral in de snelheid waarmee de kleuren veranderen. Nadeel is wel dat zo’n fraaie zonsondergang veel minder lang duurt dan bijvoorbeeld in Nederland. We zitten dit weekeinde weer zelf in Villa Magica omdat er daar even deze week geen gasten zijn. Hadden we gisteren een tafeltje gereserveerd bij een naburig restaurant, zien we dat het weer een fraaie zonsondergang zou gaan worden. Zonde, die gaan we missen. Maar op het terras van het restaurant viel er ook van het prachtige schouwspel te genieten. Dat verveelt nooit. De aanwezige toeristen vergaten hun eten bijna. Zo druk hadden ze het met foto’s maken. De kleine terrorist in luier aan het tafeltje achter ons die we luid hoorden schreeuwen toen we bij het restaurant uit stapten, heeft zich verder voorbeeldig gedragen. Betoverd door die prachtige kleuren? Al met al geslaagde avond dus. Beetje te veel gegeten. Dat dan weer wel. Volgende keer maar wat in laten pakken net als het merendeel van de Palmeros dat laat doen.

Vorige week zondag kwamen we er achter dat een restaurantje vlak bij ons huis eindelijk weer open was. Nieuwe eigenaren. Prima eten. Zo’n beetje de beste cachapas (Venezolaanse maispannenkoeken met diverse soorten vulling) die we ooit gegeten hebben. Ze hadden het niet zo druk. Gelukkig maar want ze zijn nog niet zo bedreven. Als een soort sponsoring besloten om er die zelfde avond weer te gaan eten. Maar Flo wilde eerst stukje wandelen in de bergen. De Smurf had daar eigenlijk niet zo’n zin in. Zij deed eigenlijk liever eerst even een siesta. Maar ja dan is het straks donker. Doen we een kort makkelijk wandelingetje. Nou, vooruit dan. Oeps, wandelingetje was wel kort maar niet echt ontspannen. Er moest veel geklauterd worden en je een weg door de ellende heen zoeken. Maar ja ons huwelijk kan wel een stootje hebben (vindt hij) en bovendien hadden we iets om ons op te verheugen. We zouden immers weer in hetzelfde restaurantje gaan eten. De ober had ons verzekerd dat hun arepas en empanadas ook bijzonder lekker waren. Komen we er aan, is het best wel druk. De hele aardige maar duidelijk nog onervaren ober waarschuwde dat het wel even kon duren voordat we ons eten zouden krijgen. Geen punt. We nemen gewoon een karafje wijn….. Doe nog maar een karafje….. en nog maar ééntje. We waren toch lopend en we vermaakten ons prima om al de schijnbewegingen die de sympatieke maar onbeholpen ober maakte. Net een soort Manuel van Hotel op stelten. Door al die tijddodende wijn waren we wel enigzins in hogere sferen. We hopen dat we op de terugweg niet hebben lopen lallen. Niet al te hard in ieder geval. Want was best laat eer dat we ons eten hadden.

Verder zetten wij ons leven een beetje voort als in de coronatijd. Als er geen gasten in Villa Merluza vertoeven, gaan wij daar ’s avonds vaak op het dakterras van thee, nootjes en de zonsondergang genieten. Vaak in gezelschap van de katten. Een beetje gezapig dus, in een soort zelfverkozen afzondering zeggen we wel eens gekscherend. Dat heb je als wappies. Het voelt soms een beetje alsof we op een andere planeet leven. Totdat we dan onverwacht soortgenoten, mede wappies, mogen ontvangen. Dat ervaren we dan als een verademing. “Oh we zijn dus gelukkig niet de enige rare kritische komplotdenkers.” Soort zoekt soort, zullen we maar zeggen.

We hebben langs de vijver bij ons huis een aantal grote vazen liggen die we vullen met planten. Betekent wel dat Patricia zich iedere dag door bamboe en langs de stekels van washingtonia palmen moet worstelen om ze van het onontbeerlijke vocht te voorzien. René heeft een bloedhekel aan planten in potten. “Achtduizend vierkante meter tropisch groen en dan ga je planten in potten zetten in dit klimaat. Heb al werk zat.” Dus nu de laatste planten tijdens de augustus calima het loodje hadden gelegd, vorige week eindelijk weer andere planten er in gezet. Kunstplanten. Zien er best wel realistisch uit. Toen René aan Ramon vroeg of hij ze wat water wilde geven trapte hij er echter niet in. Normaal vragen we hem dat alleen als we paar dagen weg zijn. Dus hij kreeg al een beetje argwaan. “Het zijn neppers. Zag ik aan die roze bloemen. De rest is net echt”, lachte hij.

Nog een week en dan staat René er weer alleen voor. Voor al dat werk in de tuin. Dan gaan onze beide kids naar de poolcircel in Finland om er te werken als gids. Mayra heeft voordat ze deze zomer in Nederland ging werken vrijwel al het achterstallige beitswerk aan alle huizen en huisjes gedaan. Niet echt pa zijn hobby. In Nederland heeft hij wel eens geroepen dat ons volgende huis onderhoudsvrij zou zijn. Niet gelukt. Integendeel zelfs. Ramon is deze hele zomer in de tuin werkzaam geweest en heeft  geholpen bij de diverse nieuwbouwprojecten. Vooral bij de zware klussen zal Ramon gemist worden. Naast natuurlijk de gezelligheid zoals bijvoorbeeld samen verplicht alle mangas uit eigen tuin opeten en dan de grootste oprisping uit je leven produceren als die mangosappen letterlijk je neus uitkomen. Of samen met de 4×4 in de bergen spelen. Van de week nog snel even een paar grote eucalyptus bomen snoeien en een vrachtwagen grind voor de paden laten komen, nu hij er nog is. Aan de andere kant krijgt Flo dan wel meer rust. Ramon wilde zo veel mogelijk geld verdienen en werkte vaak zeven dagen per week. René voelt zich dan verplicht als collega om die zelfde uren ook te werken. Nu zijn we als zelfstandigen toch wel gewend om alle dagen te werken, maar als de kids er niet zijn voelen we ons niet schuldig als we af en toe de hort op gaan. Dat gaan we dan ook vanaf volgende week weer veelvuldig doen. Hebben al plannen gemaakt. Leve de vrijheid! Viva la Libertad !