Pijn is fijn
Dit verslag is een soort achterstallige post. De foto’s stonden al een eeuwigheid op deze pagina. Alleen de text ontbrak. Een tijd lang geen zin om aan de site te werken. Mochten we de achterliggende verhaaltjes bij de foto’s niet meer precies weten, verzinnen we gewoon wat. Jullie kunnen toch niet controleren of het waar is. Gekkigheid natuurlijk. We zullen in korte tijd proberen weer regelmatig wat te plaatsen over ons reilen en zeilen afgelopen voorjaar en deze zomer. De foto’s stammen nog van de voorbije winter. Dus de bijbehorende uit ons mouw geschudde text ook. Maar ach, mensen willen immers voor de gek gehouden worden. Daar zijn wij de afgelopen jaren wel van overtuigd geraakt. Er zal best wel een emoji knop op deze laptop zitten om wat knipogen en uitgestoken tongen te plaatsen. Niet te vinden.
Uit het niets (dachten we) kreeg René september ineens last van zijn landingsgestel tijdens het wandelen. Slechts een tijdelijke blessure of overbelasting denk je dan. Want bloemen verwelken en schepen vergaan. Maar René blijft altijd bestaan. Dat denken we nog steeds maar alles kan kapot, Flo dus ook. Om een lang verhaal kort te maken. De pomp en het leidingnetwerk van het goddelijke lichaam zijn behoorlijk verrot. Zo erg dat hij een tijd lang zelfs met krukken amper nog kon lopen. Inmiddels gaat het weer goed. Goed genoeg, want alles is relatief. Boven- en onderstaande foto’s zijn genomen tijdens het eerste miniscule wandelingetje na de krukkenperiode. Een marteling maar het ging wel. Pijn is fijn, zullen we maar zeggen, en gaat niet bestaat niet. Omlaag en weer terug omhoooooooooooog bij het baaitje van El Callejoncito. Geinig plekje. Die dag was het vrijwel overal bewolkt, reden we daar langs zat er een gat in de bewolking. Gelijk vol op de rem.
Beneden heerlijk van het zonnetje genoten. Februari was een koude maand hier op La Palma. Trouwens het hele jaar was vrij koel. Tijdens het typen van al deze leugens is het overigens absoluut niet koel. Bloed heet en dat gaat 4 dagen duren. Zullen al die klimaatdwazen het wel weer over deze vier hete dagen hebben en de rest van het hele verdere, tot nu toe, koudere dan normale jaar doodzwijgen. ‘Selectief shoppen’ noemen ze dat toch ? Beneden kwamen we een Nederlander tegen die hier ook al jaren woont. We wisten van elkaars bestaan maar hadden elkaar nog nooit ontmoet. Gezellige vent. Praatte zo mogelijk nog meer dan René. Echt waar ! Twee totaal verschillende mensen. De één politiek rechts georiënteerd de ander links. Over twee zaken waren ze het echter eens. Rijden allebei bewust diesel. De één uit principe de ander eigenlijk tegen zijn principe. Daarnaast waren ze beiden, wel overwogen, niet geïnjecteerd.
Gisterenavond gestopt met het uit de duim zuigen van text om aan de haven van Tazacorte te gaan eten. Verse tonijn, na eerst van vissoep te hebben genoten. Bovenstaande foto’s zijn van andere eetsessies. Want uit eten bij onze favouriete restaurantjes en terrasjes doen we nog steeds veelvuldig. Steeds meer eigenlijk. Alleen niet langer bij twee restaurants die toen om dat groene vinkje vroegen. Daar komen we nooit meer. Tijdens het eten gisterenavond kregen we bericht dat er weer brand zou zijn op de rand van de Caldera bij, ironisch genoeg, de brandwachterstoren Torre del Time. Hoe kan dat nu weer ? Ieders reactie was; ” Een idioot met een peuk of aangestoken.” Dat is vrijwel iedere keer het geval. Net als anderhalve maand geleden. Gisterenavond nog een tijdlang op het dakterras van Villa Merluza van de sterren zitten genieten en vol afschuw de brand gade geslagen. De kleine vuurgloed daalde tergend langzaam af de Caldera in. Af en toe lichtte het dan even fel op als er een pijnboom vlam vatte. Vanmorgen vroeg was er echter geen vuur en rook meer te bekennen. Uit zich zelf gedoofd bij gebrek aan brandstof op die steile rotsachtige helling? Of hebben die superhelden van de brandweer het vannacht onder controle weten te krijgen? Geen idee, dat horen we straks nog wel. In ieder geval hebben we nog geen blushelicopters of blusvliegtuigjes gehoord.
Zoon Ramon werkte afgelopen winter als gids op de poolcirkel in Finland, daar waar de kerstman woont. Regelmatig stuurde hij foto’s van het noorderlicht. Op een gegeven moment kregen wij echter een foto doorgestuurd van een aurora, die genomen was door iemand op de Waddeneilanden. Zo sterk was het natuurfenomeen die dagen dat het ver naar het zuiden te zien was. “Misschien is het dan ook wel vanaf het hoogste punt van La Palma te zien”, zei René. Even opgezocht hoe hoog het noorderlicht zich in de atmosfeer afspeelt en hoe ver de horizon zich bevindt vanaf tweeenhalve kilometer hoogte. Best ver. Wie weet. Voor de zekerheid even gecheckt of er misschien iets bekend was of ze vanaf grote zus Tenerife met haar 4 km hoogte misschien ooit aurora’s hadden waargenomen. Niets te vinden. Toch die avond naar El Roque de los Muchachos gereden. Kansloos natuurlijk, ondank de fraaie zonsondergang. Hoewel er wel een bus stond met lui met allemaal van die grote toeters op hun camera’s op statief. Die stonden daar om foto’s te nemen van de planeten Venus en Jupiter die dichtbij de aarde en vlak bij elkaar stonden op dat moment. Geinig om te zien, die twee grote sterren vlak naast elkaar. Net of de kerstman was overgestapt van arreslee naar auto en nu met groot licht langs de hemel scheurde. Maar daar waren we niet voor gekomen. Snel weg hier, naar beneden, acht graden, vreselijk. Hoe koud moet het dan nu wel niet daar op de poolcirkel zijn? Ramon liever dan wij.