Mooi excuus.

Dochter Mayra moest voor haar fotovakopleiding een project met natuurfoto’s maken. Vreemd genoeg niet haar favouriete onderwerp. Maar wel dat van paps en mams. Dus wij vonden het helemaal geen bezwaar om met haar mee te denken. Besloten werd om naar de barranco de las Angustias te gaan. Daar heb je zoveel mogelijkheden. Daar moeten vast een paar topfoto’s te maken zijn. Helaas, door de regen van afgelopen week was de toegangsweg afgesloten i.v.m. steenlawinegevaar.

Geen punt. René wist nog wel een pad. Dan moest je alleen wat verder lopen om er te komen. Een half uur vertelde hij. Ja, maak daar maar anderhalf uur van. Komen eindelijk bij het mooiste gedeelte van de kloof waar we de foto’s wilden maken, verdwijnt de zon langzaam achter de rotswand. We zien zo de schaduw, als in een soort versnelde timelaps, de fraaie kleuren van het landschap laten uitdoven. Potverpelleboer. Weer anderhalf uur teruglopen en dat zonder de foto’s die we in gedachten hadden.

Twee dagen later was de weg open en konden we in de herkansing. De dames wilden wel zeker weten dat het vanaf dat punt minder ver lopen was. Want dat half uurtje van René kenden ze nu wel. “Tien minuten max”, verzekerde René. Het werden er negen. Helaas zat het geheugenkaartje van Mayra haar camera vrij snel vol. Zij moet haar foto’s  voor het werkstuk in ‘raw’ schieten. Dat neemt zoveel geheugen in beslag dat ze echt wel aan een sd kaart met veel geheugen toe was. Die had René nog wel voor haar liggen thuis. “Dan gaan we morgen toch gewoon weer terug”, opperden de oudjes. 

Mooi excuus om weer een uurtje langs het riviertje te struinen. Het is slechts tien autominuten van ons huis. Dus ook voor eventjes net voor zonsondergang is het de moeite waard. Nu met al dat smeltwater wat boven vanuit de bergen komt is het water kraakhelder. We komen watervalletjes tegen die we voorheen nooit gezien hebben. Waarschijnlijk doordat het smeltwater een veel geleidelijker bron is dan regen. We vermoeden dat het riviertje voorlopig nog wel eventjes zal stromen.