kamikaze zwaluwen

Het is inmiddels haast een ritueel geworden. Vrijwel iedere avond, net voor zonsondergang, zitten wij op het dakterras van vakantiehuis Merluza met een drankje en een versnapering. Vrijwel het gehele jaar zien wij de zon in de Atlantische oceaan zakken. Maar nu rond de langste dag zakt de zon verder richting het noorden naar beneden, net achter de rotswand van Barranco de las Angustias. Sommige avonden lijkt het wel of er bosbrand is bij Tijarafe. Zo fel kleurt de hemel dan. Van de week leken de zwaluwen die boven de tuin en het dal op jacht waren volslagen gek geworden. Ze scheerden tijdens het vangen van de vliegende miertjes, die die avond uitgekomen waren, rakelings langs ons heen. We zitten dan meestal op Patries’ d’r mobieltje een videootje te kijken op de alternatieve media om meningen van deskundigen te horen die bij de msm niet aan het woord gelaten worden. Die avond was dat weer een hele mooie aflevering van www.blckbx.tv . Daarin kwam ter sprake dat er in het corona debat gekscherend gesproken wordt over ‘Wappies en Schaapjes’. Patricia reageerde haast verontwaardigd dat ze geen Wappie maar een Snappie is. “Ik heb er haast een studie virologie en immunologie op zitten het laatste jaar, om proberen te begrijpen wat er nu allemaal speelt”, zei ze. “Dan ben ik een soort schapenhoeder”, reageerde René lachend.

We hadden ons twee weken geleden al voorgenomen om dit weekeinde een nieuwe poging te wagen om de enorme bloemstengels van de zeldzame Echium pininana in de laulier bossen in het noord oosten van het eiland proberen te vinden. Bij de informatiehuisjes van Cubo de la Galga en Los Tilos gevraagd of zij ons misschien op weg konden helpen bij het vinden van deze planten die alleen maar op la Palma voorkomen. De mensen waren van goede wil, maar hadden volgens ons geen benul om welke plant het ging. Uiteindelijk besloten om vanaf La Laguna de Barlovento richting Los Tilos te gaan wandelen en daar in het laulier bos naar open plekken te speuren waar deze plant misschien zou staan. Het pad was eigenlijk tijdelijk afgesloten. Waarschijnlijk in verband met instorting er van langs de steile wanden in de kloven.

Uitgerekend zaterdag was er daar het Canarisch kampioenschap mountainbiken. Sterker nog, het eerste deel van ons traject ging over een deel van het parcours. Het moeilijkste en gevaarlijkste stuk downhill van het parcours. We konden eersterang beleven waarom er zoveel ambulances aanwezig waren. Toen we terugkwamen van onze zoektocht waren de wedstrijden nog steeds in volle gang. Maar het aantal ambulances was aardig verminderd. Hadden waarschijnlijk zat te doen. Vonden we niet gek. Met ware doodsverachting stortten de fietsers zich naar beneden. Terwijl wij in de steile zijkant van het door regenwater uitgesleten pad gevlucht waren zagen we een deelnemer tot vier maal toe, vlak voor ons, bijna de controle over zijn fiets verliezen. Was dat nu een minder goede mountainbiker die boven zijn macht fietste of juist een crack die wist te voorkomen dat hij viel? Daar werden wij het onderling niet over eens.

Eenmaal de fietsers achter ons gelaten, hebben we verder geen mens meer gezien. Het pad langs de steile rotswanden in de barrancos was inderdaad niet in beste staat. Op een gegeven moment vraagt  René aan Patricia of het gaat. “Jawel, maar heb wel moede beentjes”, reageert ze. Staat René zelf even uit te blazen en op het licht van zijn ogen te wachten en kijkt puur toevallig door een gat in het gebladerte……en ziet een paar enorme echium pininana’s in het valleitje onder hen staan. Onvoorstelbaar, wat een mazzel. Het heeft gewoon zo moeten zijn. Maar dan nog proberen om heelhuids bij die reusachtige bloemstengels te geraken. Patricia zei meteen al dat ze dat niet ging doen. Want dat gaat niet. Dat moet je dus niet tegen René zeggen want…. ‘gaat niet, bestaat niet’.

René is wel bijna een uur bezig geweest om het voor elkaar te krijgen. Patricia kreeg van het wachten in de koude schaduw gewoon een druppel aan haar neus. Riep naar René dat ze een open plekje met vlinders (lees zon) ging zoeken om op te warmen. In de lectuur die we over deze speciale en zeldzame plant hadden kunnen vinden werd verteld dat de bloemstengel tot wel vijf meter hoog kon worden. Roept René dat dit exemplaar wel acht meter hoog is. ” Minimaal”, antwoordde Patricia vanaf boven. Zij kon mooi inzoomen en zien hoe nietig René was vergeleken met die enorme bloemstengel. (Zie rode pijl bij laatste foto.)

Met een geweldig voldaan gevoel op de terugweg een voor ons onbekend grillrestaurant bezocht, ‘Parilla Martin’. De eigenaar was blij dat we Spaans spraken want hij had nog het oude systeem zonder menukaart en noemde al zijn gerechten aan ons op. Toen hij uiteindelijk klaar was met het opsommen van al het lekkers vroeg René met een knipoog of hij het misschien nog een keertje wilde herhalen. Maar daar trapte de vriendelijke eigenaar niet in. Heerlijk gegeten in een gezellig restaurant. Aanrader. Aan de muur boven ons tafeltjes hingen posters met afbeeldingen van de verschillende soorten druiven, aardappels, zoete aardappels en kastanjes van la palma. Zeker dat laatste verbaasde ons. Wij kwamen niet verder dan een wilde- en een tamme kastanje. Maar La Palma heeft klaarblijkelijk veel meer soorten kastanjes. Dat opsommen van het eten en het ontbreken van een kaart gaf ons een nostalgisch gevoel. Dertig jaar geleden toen we in Spanje en Portugal rondtrokken op zoek naar een plaats om ons te vestigen kwamen we ook regelmatig in eetgelegenheden waar het er zo aan toe ging. Vaak moest je gewoon aanschuiven aan een enorme tafel tussen de locals in. Als alle gerechten van die dag dan werden opgesomd ging Patricia op veilig en koos een gerecht dat bekend klonk. René zei gewoon op een gegeven moment “este (die)”. Dat vuilnisvat vindt toch alles lekker, dan kun je een gokje wagen. Krijg je wel geregeld iets lokaals waarvan je geen idee hebt wat het is. Maar met handen en voeten krijg je op een gegeven moment wel een vermoeden wat je eet.