in de herkansing

Verleden week werden wij vanuit Nederland benaderd door een ons onbekende meneer. Of wij misschien genegen zouden zijn zaden van een alleen op La Palma en Tenerife voorkomende brem voor hem te bemachtigen en naar hem op te sturen. Een mooie reden om een wandeling te gaan maken op grote hoogte. Want alleen daar komt die speciale bremsoort voor, op de kraterrand boven de tweeduizend meter hoogte. Onderweg eerst natuurlijk een rituele culinaire stop voor koffie, thee en iets zoets voor René. Dat werd op het terras van restaurant Los Almendros boven Santa Cruz. Nog nooit geweest, maar dat gaat veranderen. Absoluut het lekkerste mokkatoetje dat wij beiden ooit geproefd hebben. Patricia neemt normaal gesproken geen nagerechten maar volgende keer bestelt René er toch maar twee voor de zekerheid. Delen is niet zo erg maar voor die twee en halve euro neemt hij er liever ééntje extra. Als de nagerechten met zo veel liefde en kunde gemaakt worden zal de rest van het eten ook wel in orde  zijn, toch? Dus René gelijk het restaurant in, om de boel te verkennen. Staan ze in de open keuken vol overgave enorme hompen vlees tot prachtige filets te snijden terwijl de obers allemaal grote gereserveerde tafels aan het dekken zijn. Het water liep René in zijn mond. Hier gaan we dus zeker binnenkort uitgebreid eten. Moet goed zijn.

Ze noemen La Palma ook wel het mooie of het groene eiland. Momenteel kunnen we het echter beter het gele eiland noemen. Het eiland verandert in deze periode regelmatig van kleur door alles wat er in bloei staat. Op dit moment zijn dat opvallend veel verschillende bloemen, planten en struiken die gele bloesem hebben. Al dat geel met een hemelsblauwe achtergrond is echt spectaculair. Helaas verdween die blauwe lucht toen we op de plek arriveerden waar we zouden gaan wandelen en zaden zoeken voor onze meneer. De temperatuur aanduiding van Patricia d’r stalen ros begon te knipperen. Drie graden, kans op gladheid. Ja dank je de koekoek. Overal ijs en een koude wind vol mist flarden. Sorrie meneer, geen zeldzame zaden voor u. Niet gezien. Zijn de auto niet uitgeweest. We zijn geen Vikingen. Snel aan de andere(west)kant van het eiland weer afgedaald richting de betere temperatuur.

Komen we via een omweg terecht bij El Puertito onder Santa Domingo de Garafia. Geinig. Twee weken geleden zijn we hier terug de auto in gevlucht vanwege de harde koude wind. Nu gaf de electronica van Patricia d’r pretcilinders vierentwintig graden aan. Hier op La Palma houden ze als vuistregel aan dat de temperatuur met iedere honderd meter stijgen één graad daalt. Klopt aardig en omgekeerd is natuurlijk ook het geval. Met die ruim tweeduizend meter die wij vanuit de bergen naar de oceaan waren afgedaald hadden we ook weer twintig heerlijke graden terug gekregen. Is meer ons temperatuurtje. Maakten we dus alsnog de wandeling vanaf dit punt richting Cueva del Agua en weer terug. Kwamen onderweg een mountainbiker tegen. Best wel een uitdagende route, sommige stukken. Vond hij zelf ook want hij liep naast zijn fiets. Verstandig. Was geen crack en had geen beschermende kleding aan.

Konden we na afloop van de wandeling ook nog in de herkansing om alsnog te gaan eten bij restaurantje La Plaza in Garafia waar we  ons veertien dagen geleden vol hadden willen gaan laden. Makkelijk, alle gerechten vijf euro, vriendelijke bediening en leuk plekje in de schaduw van Indiase broodbomen. Hoewel ? Nu zochten veel gasten een plekje in de zon. In de schaduw werd het later op de dag toch wel fris. En wie zat er aan het tafeltje naast ons ? De lopende mountainbiker. Was toch wel een leuk gemaleerd gezelschap dat er zat. Aan een ander tafeltje naast ons zat een Duitse hippie meneer die op blote voeten liep die uit de pijpen van een vaal roze broek staken terwijl zijn tafeldame gevoerde laarzen aan haar voeten had en, in een keurige stola gewikkeld, deftig zat te zijn. Op de vaste bankjes van het plein zat een groepje Fransen in de zon waarvan René niet alleen de taal erg mooi vond maar ook de dames. Zit er een persoon tussen met een soort van Elton John bril op zijn gok, die het hoogste woord voerde en waarvan niet vast te stellen was welk type gender het was. We houden het er maar op dat het een soort goede vriendin van die fraaie dames was. Als klap op de vuurpijl zat er aan ons eigen tafeltje iemand met sokken in slippers van wie het boordje van zijn witte T-shirt onder zijn overhemd net zo geel was als de bloesem op La Palma. Vooral niet regelmatig in de was doen hoor René ! Leuk hè mensjes kijken ?