amandelbloesem rondrit

Vandaag een rondrit gemaakt van Puntagorda via El Castillo en Las Tricias weer terug naar Puntagorda. Normaal wordt jaarlijks rond eind januari in Puntagorda het amandelbloesemfeest gehouden. Het eerste feest dat wij bijwoonden kort na onze emigratie naar La Palma. We waren gelijk verliefd. We moesten vanmorgen nog vreselijk lachen toen we herinneringen ophaalden. Zeker als je het vergelijkt met de dwaze covid-situatie van nu. Wanneer je toen een glas lokale wijn bij een tentje bestelde ging dat anders dan nu. De wijn zat dan in van die enorme mandflessen afgesloten met een grote kurk met een slangetje er door heen. Door dat slangetje werd dan de wijn door de barman of-vrouw met de mond aangezogen en werden de glazen volgeheveld. Bar man ziek, iedereen ziek. Wat zouden we er niet voor over hebben om terug te keren naar die onbezorgde tijd.

Toen we vanmiddag omhoog reden van Las Tricias naar Puntagorda zagen we allemaal autoruiten in de zon glinsteren in de buurt van het bbq gebied El Fayal. ” Zou dat bij de boerenmarkt zijn? Zou die gewoon open zijn?” Ja, dus. Honderden auto’s. We zijn niet gaan kijken. Maar het leek ons dat het gebouw zelf dicht was. Maar er stond een enorme evenemententent op het plein ervoor. Zeker een maas in de wet. Want je ziet de laatste tijd wel vaker van die grote tenten staan op La Palma waar dan concerten etc. in gehouden worden. Gezien het aantal auto’s weten we zeker dat er in die tent niet aan social distancing gedaan werd, onmogelijk. Leve Puntagorda. Leve het normale normaal. Overigens wordt het amandelfeest dit jaar toch gehouden, van twee tot zeven februari. Je moet je wel inschrijven voor de verschillende onderdelen van het feest. Dit om het aantal feestgangers enigzins in de hand te houden. We gaan er niet naar toe dit jaar maar we hebben er alle vertrouwen in dat ze er een waar feest van zullen maken. Dat kun je wel aan de Palmeros over laten. Bovendien is het aantal (vals)positieven slechts drie op La Palma en zijn ze alle drie asymptomatisch. Om elkaar te kunnen besmetten moeten er natuurlijk wel eerst zieken zijn.

Patricia had er een hard hoofd in dat we op zondagmiddag nog een leuk tafeltje zouden kunnen krijgen in een restaurant. Restaurante Azul verkondigde ons dat alle tafels inderdaad al gereserveerd waren en bij Pino de la Virgin zijn we het nog geen eens gaan vragen gezien de gezelschappen lokals die er naar binnen gingen. Maar bij restaurant Jardin de los Naranjos hadden ze nog één tafeltje vrij voor ons op het knusse terras. Op weg naar het restaurant vroeg Patricia of René met die slippers in een restaurant ging zitten. ” Tuurlijk, ben een toerist.” Zit aan de tafel naast ons een Frans/Spaans homostel, waarvan de één met blote voeten in gruwelijk afgetrapte hoge wandelschoenen zit en de ander van die onooglijke gummi teenslippers aan zijn voeten heeft. Aan de tafel achter ons zitten drie typisch onbespoten Duitsers waarvan je niet weet wie man of vrouw is. Makkelijk, één gender, geen gezeur. Ook niet qua schoeisel. Alle drie staken ze in van die bijpassende sandalen…..met sokken. Prima gezelschap overigens, verder niets mis mee. De enige die uit de toon viel was Patricia met haar ‘normale’ schoenen.

Amandelbomen is overigens wel een hot-item bij ons thuis. We zijn bezig om een braak liggend stuk grond te kopen. Daar stonden amandelbomen op. Nog steeds, maar zijn wel allemaal dood na de vijf afgelopen veel te droge winters. We zijn van plan om er weer jonge amandelbomen aan te planten. Nu zijn er vele soorten amandelbomen met witte tot roze bloesem. De witte bloesem geeft de zoete amandel, de roze de bittere en zelfs zwaar giftige amandelen. Probleem is dat wij de donker roze verreweg het mooist vinden. Die zal waarschijnlijk wel het meest giftig zijn. We hebben er vandaag ook maar drie van zien staan. Op de terugweg konden we ze zelfs niet meer vinden. Even huiswerk doen en uitzoeken of we een veilig compromis kunnen vinden. Want die amandelen moeten ook niet te lekker zijn. Als je weet dat René vanmorgen eerst bij de koffie een postre de abuela nam (oma’s toetje van slagroom, koek en amandelen). Vanmiddag na de toch al overvloedige maaltijd werd deze afgesloten met ‘bienmesabe’ (een toetje van amandelen en honing vergezeld met vanille ijs en slagroom). Moet je je voorstellen dat we straks vijfduizend meter met eigen amandelbomen hebben staan. Dat gaat niet goed komen met die zoetekauw.