Hiken op de zuidhelling van de Pico de Bejenado op Canarisch eiland La Palma.
De Pico de Bejenado op La Palma is met zijn 1844 meter bij lange na niet de hoogste top op La Palma. Maar het is eigenlijk wel de enige vrijstaande berg op La Palma. Ergens tijdens het ontstaan van La Palma is de westelijke helft van de ‘Caldera’, het toenmalige La Palma, in zee geschoven. Ruim honderdduizend jaar later is een nieuwe vulkaan, de Bejenado, ontstaan. Het lijkt net alsof de Pico de Bejenado deel uit maakt van de kraterrand. Maar als je goed kijkt zie je dat er aan de westzijde een opening is, de Barranco de Las Angustias. Aan de oostzijde is nog een onderbreking met de kraterrand, het gebied van de Cumbrecita. De Bejenado steekt rondom minimaal vijfhonderd meter boven het aangrenzende gebied uit. Vanuit onze tuin kijken wij op de zuidhelling van deze beboste reus.
Wanneer je iedere dag zicht hebt op de berg met zijn steeds wisselende aanblik, van badend in het felle zonlicht tot aan volledig verborgen zijn achter de wolken, word je wel nieuwsgierig naar hoe het zou zijn om over die uitnodigende hellingen te gaan hiken. Het punt is dat er alleen aan de oostkant van de zuidhelling een wandelpad loopt dat naar de top voert. Op de rest van de helling zijn helemaal geen wandelpaden. Er zijn zelfs geen geitenpaadjes meer te vinden sinds de laatste geitenhoeder die er zijn kuddes op de zuidwest zijde liet grazen, is overleden. Hier liggen dus nog wel wat uitdagingen voor de hiker. Zelf je weg proberen te vinden door dit ongerepte landschap….. en weer terug.
Eén van de eerste hikes over de beboste berg was direkt één om niet licht te vergeten. We waren net voor de schemer op de terugweg een verkeerde barranco ingedoken en konden aanvankelijk de auto niet terug vinden. Vanaf dat moment zijn we heel wat beter voorbereid. Want het lijkt vanuit de tuin een overzichtelijke helling. Maar als je er rondzwerft merk je pas hoe inmens het eigenlijk is. Tegenwoordig maken we tijdens onze zwerftochten de nodige herkenningstekens zodat we de weg wat makkelijker terug kunnen vinden. De merktekens worden steeds kunstzinniger.Tijdens onze pauzes is de berg soms ineens een paar petrogliefen rijker. Wie weet worden die in de verre toekomst nog voor echt aangezien. Kunst of Kitch? Grafiti uit het stenen tijdperk of vervalsingen uit het gps tijdperk?
Tot nu toe hebben we nog geen hiking route uitgestippelt die we anderen kunnen aanbevelen. Er zitten nog steeds stukken bij die redelijk heftig zijn. Soms komen we een diepe afgrond tegen en moeten we weer op onze schreden terug keren om een nieuwe route te zoeken. Een andere maal staan we met een stijve nek omhoog te kijken langs een rotswand die niet op een normale manier te bedwingen is. Het hiken op deze berghelling op La Palma doen we dan ook niet echt met de illusie dat we een makkelijke route van oost naar west zullen vinden. Maar het is een heerlijk gebied om te hiken, zo dicht bij de bewoonde wereld.
Omdat we telkens weer via een andere route het pad van oost naar west trachten te ontdekken, komen we steeds weer nieuwe dingen tegen op ‘onze berg’. Zo is er een risco waar op de graat bijna iedere pijnboom onder in de stam een groot brandgat heeft. Andere delen hebben Canarische dennen staan die waarschijnlijk al eeuwen oud zijn en duidelijk al het nodige natuurgeweld overleefd hebben. Dan weer stuiten we op de resten van een oude lavapijp. Er er zijn natuurlijk de nodige grotten waar we maar niet te diep inkruipen. Kortom, hiken over de zuidhelling van de Pico de Bejenado op La Palma verveelt nooit.
Beleef La Palma !