Sneeuw op La Palma, horizontale ijsregen en ijssculpturen.
Afgelopen weekeinde heeft het gesneeuwd op La Palma. Een zegen voor het eiland. Deze droge winter wilde het maar niet regenen bij ons in het dal. Ook nu viel er bij ons weinig neerslag. Maar in de bergen en de krater viel gelukkig wel het nodige. En die sneeuw, weten we inmiddels, is het beste wat La Palma kan overkomen. Terwijl bij regen het merendeel van het water de oceaan in stroomt, smelt sneeuw maar heel langzaam. Hierdoor zakt het smeltwater langzaam in de poreuze lava en hebben we water voor komende zomer. Zaten wij vrijdag gewoon nog af en toe in de zon, boven in de bergen moet het wel heel onaangenaam geweest zijn. Boven op de rand van de krater staat het op het moment vol met ijssculpturen. De harde wind heeft de sneeuw en ijzel van onderaf de berghelling opgeblazen en de meest fantastische figuren overal aan- en opgeplakt.
Sneeuw op La Palma : Stijgijzers en lasogen.
Sneeuw op La Palma ! Meteen de volgende dag op pad om in die witte wereld over de graat van de krater te dwalen. De eerste poging om boven te komen mislukte. Bij de tweede poging de dag erop dreigde het haast weer mis te gaan. Onder aan de Lp-401 naar het hoogste punt van La Palma stond aangegeven dat de weg nog steeds gesloten was. Toch maar naar boven, je weet nooit. Helaas, de weg was inderdaad nog gebarricadeerd. Omhoog lopen dan maar, het is niet anders. Worden de hekken ineens opzij gezet om een wegwerkers auto door te laten. Snel er achter gaan rijden en het werkte. Ik mocht ook door. Al keek de man bij de hekken wel een beetje onzeker. Het geluk was met de domme, zullen we maar denken.
Boven gekomen de auto half in de sneeuw, half op de weg geparkeerd en het witte landschap binnen gewandeld. De hellingen waren echter één grote ijsbaan. Mooi. De nieuwe stijgijzers die ik afgelopen zomer van Hans had gekregen moesten dus meteen worden ondergebonden. Wat een verademing. Op een gegeven moment wordt je zo overmoedig door die lange scherpe punten onder je zolen dat je bijna gaat denken dat je spiderman bent en je er mee tegen muren op kunt klauteren. Wel een ander verhaal met twee jaar geleden, toen ik op mijn cross schoenen over die ijsplaten liep te glibberen. Maar net als toen, was ik nu ook weer alleen. Geen mens te bekennen. En ook geen sporen in de bevroren sneeuw. Het pad was lang niet altijd zichtbaar. Maar met de stijgijzers maakt dat niet zoveel uit. Je hebt toch wel grip op de harde sneeuwlaag die over de bremstruiken heen ligt.
Alleen op de wereld dus. Een grotendeels witte wereld dan wel te verstaan. In de verte steekt de besneeuwde top van de Teide op buureiland Tenerife boven de wolken uit. En op La Palma zelf komt aan de andere kant van de krater de donkere top van Pico de Bejenado nog net boven de wolken uit. De enige twee mensen die ik bovenop tegen kwam waren technici van het weerstation op Pico de La Cruz. Het overal aangeplakte ijs had ook een antenne van het weerstation te grazen genomen, waarna deze bezweken was onder het enorme ijsgewicht en door de harde wind.
Halverwege de middag werd het ijsoppervlak wat zachter en zakte ik af en toe onverwacht diep door de ijslaag heen. Ik begon me al een beetje zorgen te maken voor de terugweg. In pap heb je niet zo veel aan die stijgijzers. Maar gelukkig was het maar van korte duur en bleef de ijslaag boven de 2300 meter verder prettig hard. Heerlijk om zo goed voorbereid op pad te gaan. Muts, stijgijzers, sneeuwstokken, noem maar op. Zonnebril en zonnebrand creme zitten al standdaard in de rugzak. Alleen slordig als je die laatste twee dan vergeet te gebruiken wanneer je een hele dag in een zonovergoten besneeuwd berglandschap rondzwerft. Zit dit stukje nu te typen met een zonnebril op mijn neus in verband met stekende lasogen. Verder smeer ik om de haverklap mijn gehavende gezicht en gezwollen oogleden in met de gel van een aloe vera blad dat ik naast me heb liggen. Volgens Patricia lijk ik wel op zo’n gerimpelde Chinese harmonica hond. Ik denk dat ze bedoelt dat ze zo veel van me houdt.
Inmiddels was de weg waarschijnlijk geopend want in de namiddag zag ik af en toe een auto onder me rijden. Vreemd dat er helemaal geen wandelaars waren. Maar ja, voor een Palmero is even naar de sneeuw kijken wel leuk maar om nu in die kou te gaan wandelen… En de toerist vindt die sneeuw in de bergen waarschijnlijk wel een mooi gezicht maar komt hier toch vooral ook voor de zon. Als je dan heel de dag niemand tegenkomt en je ziet op de thuisreis, tijdens zonsondergang een jong hippie-stel met grote rugzakken op staan te liften, kijk je wel even raar op. Op mijn vraag waar ze heen moesten antwoordden zij rillend; ” Naar beneden !” Ze waren ’s morgens vroeg niets vermoedend vanaf zeeniveau omhoog gewandeld om hier te overnachten en de volgende dag over de rand van de krater verder te wandelen. Uren hadden ze de laatste kilometers door de sneeuw geploeterd en zaten er helemaal door heen. Heb ze op het strand afgezet. Slaapt heel wat prettiger in je tentje dan op twee en halve kilometer hoogte. Ze hebben me onderweg nog wel even geholpen om drie teilen met sneeuw te vullen. Het thuisfront had geen zin om in de sneeuw te gaan wandelen. Ik moest maar wat sneeuw voor ze mee terug nemen. Daar werd enthousiast direkt een sneeuwpop van gebouwd. Voor zo lang het duurde dan, bij deze temperatuur. Vanmorgen lagen alleen de natte attributen nog op de tegels.
Sneeuw op La Palma dia voorstelling.
Eerder geplaatste artikelen met info, tips, en foto’s van het Canarische eiland La Palma.
Beleef La Palma !