Naar het binnenste van de aarde op La Palma

Wij werden door de Nederlandse eigenaren van een restaurant hier op La Palma (El Sombrero) gewezen op een driedelig verslag van een Duitse ‘avonturier’ over de herontdekking van een grot hier op La Palma; de duivelsgrot. Na het nodige googelen en huiswerk doen hadden we een aardig idee waar het was en welke grot het zou zijn. We hadden direct al het gevoel dat het een beetje een nepavonturier was deze Duitse meneer. Want hij had volgens de artikelen, drie pogingen moeten ondernemen om er te komen. Zich een lange weg door de bush moeten zoeken tussen ongenaakbaar  struikgewas en de lianen door, en gevaarlijk, gevaarlijk, gevaarlijk……

Deze duivelsgrot heet officieel de grot van Fuente de Roque Niquiomo. Deze grot/bron ligt volgens onze andere gevonden info dicht langs het wandelpad Prlp16 van El Pilar naar Mazo onder de top van Roque Niquiomo. Dus gisterenmiddag vanaf Villa de Mazo met de 4×4 Canary zo ver mogelijk omhoog tot net onder Roque Niquiomo en vervolgens te voet verder op zoek naar een gat in de grond. 

Door de Duitse ‘avonturier’ waren we toch nog een beetje op het verkeerde been gezet. Hierdoor hebben we  onnodige meters door het dichtbegroeide brezalbos en een barranco gemaakt. Zonde van de energie, want de grot ligt werkelijk vlak langs wandelroute Prlp16. De grot staat niet aangegeven maar als je het paadje naar het altaartje inloopt  (3,5 km boven Villa de Mazo) zie je vrijwel direct aan je rechterhand een diepe inzinking in de grond.

Zelfs zonder touw zou je naar beneden kunnen klimmen, maar de vaak natte glibberige ondergrond maakt dat toch iets minder verstandig. De Duitser had deels wel gelijk en daar was hij waarschijnlijk zelf het bewijs van. Afdalen in deze grot is lang niet voor iedereen haalbaar. Ja, iedereen kan beneden komen, maar hoe ? En kom je er nog wel uit ? Nadenken dus !

Van bovenaf lijkt de grot niet bijzonder groot. Maar als je beneden bent en de grotopening binnengaat zal je verbaasd zijn over de enorme ruimte die zich achter de grotopening bevindt. Het heeft wel iets weg van het gewelf van een middelgrote kerk. Overal druppelt uit het plafond water naar beneden. 

Onze ‘ Livingstone’ had geschreven dat er aan het einde van de grot een smalle opening was maar dat je daar niet door heen zou kunnen en als je dat wel zou doen je waarschijnlijk zou verdwalen in een gevaarlijk labyrint van gangen dat zich daarachter bevindt. Daar we de ‘Duitse Indiana Jones’ inmiddels met een flinke korrel zout namen zijn we toch maar de nauwe ingang van de grot die verder de berg inloopt binnengekropen.

Door aarde die van buiten tijdens hevige regen de grot in is gespoeld, is de bodem bedekt met een laag modder. Deze is vooral aan het begin van de lage nauwe tunnelingang hierin bezonken. Ben je gelijk lekker smerig en hoef je daarna nergens meer op te letten. Ramon als tunnelrat vooruit en ondergetekende met het grotere lijf er achter aan. Hoe dieper je in het binnenste van de oude vulkaan doordringt hoe kouder het wordt. Echt koud ! Soms moet je je op je buik door een gat wurmen om daarachter weer op handen en voeten te kunnen kruipen of zelfs weer een stuk rechtop  verder te kunnen klauteren. Op andere plekken wordt de spelonk weer heel smal maar hoog.

De verschillende steensoorten en algbegroeing maken deze grottentocht in het donker toch een kleurrijk gebeuren. De horizontale gang gaat in het centrum van de berg ineens over in een gladde en loodrecht naar beneden lopend onpeilbaar diep gat. Waarschijnlijk de centrale lavapijp van deze gedoofde vulkaan. Voor ons gewone stervelingen, zonder klimattributen, het keerpunt van deze grottentocht. Bij terugkomst in het grote gewelf zegt Ramon; “Pap als je iets moois op de foto wilt zetten, moet je hier eens komen kijken. In een lager deel van het gewelf hangen allemaal waterdruppels aan het plafond die glinsteren in het licht van onze hoofdlampen.

Met een voldaan gevoel klimmen we weer via ons touw omhoog en kijken nog even terug naar Fuente del Roque Niquiomo of duivelsgrot. Hoewel we die laatste naam voornamelijk aan de nepavonturier toedichten. Op de terugweg over het wandelpad zegt Ramon; “Kijk pap die lianen bedoelde hij zeker”, wijzend op de klimplanten die vanuit de takken boven het pad naar beneden hangen. “Wijsneus, antwoord ik.” Kom op, wie het eerste bij de auto is.” 

Beleef La Palma !