Duitsers en hippies met humor.
Het zit er weer op, Lex gaat zo naar huis en neemt Patricia mee. Uitgerekend nu we drie dagen calima krijgen op La Palma. Warme wind uit Afrika, met temperaturen van 27 a 28 graden. Helemaal het weertje voor Patricia. Maar ze gaat niet naar Nederland voor de zon. Die wacht wel op haar tot ze weer terugkomt. Ze gaat voor haar moeder die daar alleen zit in een tijd waarin lijkt dat alles wat leuk is, verboden wordt. De twee weken met Lex zijn omgevlogen. We hebben veel gedaan en veel gelachen. Wij niet alleen, de weinige toeristen die we tijdens onze wandelingen op het eiland tegenkwamen waren ook stuk voor stuk goed geluimd. Zo stuitten we tijdens het afdalen naar het drakenbloedbomenbos van El Palmar op twee Duitsers die ons op het smalle paadje tegemoet kwamen. Begint René ineens onbedaarlijk te hoesten. In plaats van verschrikt van het pad af te vluchten, schiet het stel hartelijk in de lach. Zegt René dat we covid-vrij zijn. Vraagt de man of we getest zijn. ” Nee”, antwoordt René. Dan kun je ook niet positief zijn stelt de Duitser.
Gisteren maakten we op speciaal verzoek van Lex een wandeling door de kloof van La Zarza. Terwijl we er naar toe reden hoorden we de mevrouw op de radio vertellen dat het er 15 graden was met een vochtigheid van 100 procent. Oeps ! Tijdens de wandeling hield Patricia zich zelf voor dat ze er na zich zelf zou verwennen bij restaurant Briesta met een heerlijk stuk rundvlees, entrecote of biefstuk. Helaas, rundvlees stond niet op de kaart. Dan maar lamsvlees, ook goed. Lopen we na het eten terug naar de auto. Wat staat er voor de deur van het restaurant? Een vrachtautootje met een enorme koe er op. Een local die even een pitstop maakt om wat te eten. Zegt René tegen de Spaanse hippie-toeristen, die de auto met koe ook staan te bekijken, dat je hier gerust kunt eten want dat het vlees erg vers is. Kijkt de, waarschijnlijk vegetarische of veganistische hippie-dame hem eerst een beetje sullig aan maar schiet dan in een zalige schaterlach. Mensen op vakantie hebben het meestal toch wel naar hun zin. Maar nu lijkt het wel of de weinige toeristen die er op het eiland zijn het nog meer naar hun zin hebben dan anders. Misschien door dat ze het eiland zo goed als voor zich zelf hebben. Of vanwege het feit dat we op La Palma vrijwel zijn gevrijwaard van Covid en we hier voornamelijk buiten leven en alles gewoon geopend is.
Gisteren zat Lex er tijdens de beklimming uit de kloof terug naar de auto een beetje doorheen. Horen Patricia en René ineens achter zich Duitse marsmuziek van de Wehrmacht, het nummer ‘Erika’ uit de jaren dertig. Even later gevolgd door ‘ Scotland the brave’, doedelzak marsmuziek van het Engelse leger. Had Lex op zijn mobieltje via spotify tevoorschijn getoverd. Het werkt wel die marsmuziek, want even later kwam Lex de andere twee voorbij en was amper nog bij te houden. Het enige wat nog ontbrak bij hem was een Duitse helm en een Schotse kilt.
René vist amper nog. Maar als er vrienden of gasten zijn die het willen, gaat hij wel mee. Zitten Lex en René na even bij het strand lekker Thais gegeten te hebben, weer op hun stek op geep te vissen, krijgt Lex ineens geen antwoord meer van zijn vismaat. Ligt die nep-Spanjaard achter hem gewoon op de rotsen uit te buiken. Siësta ! Tja ook voor ons was het vakantie, die twee weken met Lex. We zien Lex van de winter nog wel een keer terugkomen naar La Palma. Want hij gaat met lood in zijn schoenen terug naar Nederland.
Beschrijvingen van deze wandelingen :
NW 11 – Rondwandeling bij La Zarza (8 km)
NW 17 – Drakenbloedbomen in het bos El Palmar in Salvatierra (6,5 km)