Geluk op La Palma.

Voor de kerst zie je in heel Spanje, dus ook op La Palma, houten figuurtjes de etalages en het straatbeeld domineren. Echt mooi zijn ze niet en bar weinig afwisseling. Bij navraag in een winkel had het meisje achter de kassa geen idee hoe ze genoemd werden, de eigenaresse van de zaak echter wel; ‘soldaditos de plomo’ (loden soldaatjes).

Kijk, nu kunnen we wat. Googelen dus. Geen (geo)politiek onderwerp, dus zal google ditmaal hoogst waarschijnlijk de waarheid geen geweld aan doen.

De soldaatjes blijken oorspronkelijk uit het Ertsgebergte te stammen, omstreeks begin achtienhonderd. Beroemd werden ze door het sprookje  ‘De standvastige tinnen soldaat’ van Hans Christian Andersen. Wat later werden de soldaatjes tot notenkrakers omgetoverd. Hierdoor worden de figuurtjes ook wel ‘cascanueces’ genoemd.

Maar waarom zijn deze niet echt fraaie figuurtjes dan zo populair? Ze beschermen en brengen geluk. Dat is de reden dat je ze rond kerst en de jaarwisseling zo veelvuldig ziet. Een katholiek volk is best wel een beetje bijgelovig.

Een jaarlijks gebeuren dat we laatst voor het eerst in Los Llanos bijgewoond hebben, is het ontsteken van de kerstlichtjes. We hadden in de krant gelezen dat kort er voor in Santa Cruz tienduizend mensen op deze happening waren afgekomen. Nou, dan moeten we toch wel eens gaan kijken wat dat in houdt. Bij het binnenlopen van het centrum zag je werkelijk van alle kanten feestelijk aangeklede families toestromen. Ongekend. Onze kids, die in Lapland aan het werk zijn, vroegen ons wat er in hemelsnaam te doen was bij het zien van een foto van de mensen massa.

Na het wensen van geluk en voorspoed voor het komende jaar wordt er van tien afgeteld naar nul en wordt de kerstverlichting in de hele stad ontstoken en is er een vuurwerkshow. De kinderen hebben allemaal een met helium gevulde ballon gekregen die worden losgelaten onder het wensen van wat dan ook voor volgend jaar. Vooral geluk. René, zelf nog een kind, had het snode plan om de ballon van een niet oplettende koter af te pakken. Was niet nodig. Er was een ballon achter kerstversiering blijven hangen. Waarschijnlijk van zo’n pechkind met een afgeplakt oog. Flo geluk !

Wij hebben de kerstlichtjes van 2020 jaren laten hangen (tot een maand geleden) en vrijwel dagelijks aangehad. Gezellig !

We noemden ze geen kerstlichtjes meer, maar ‘coronalichtjes’. We hadden met elkaar afgesproken dat we ze pas zouden weghalen als die hele covid-show over zou zijn. Echt afgelopen is het natuurlijk nog niet, want de schuldigen zijn nog steeds niet veroordeeld. Maar er bleek houtworm in onze kerstvijgentak te zitten. Voor kerst 2024 het huis dus anders verlicht. Ook die gaan we laten hangen. Gezellig! Maar hoe zullen we die dan noemen ! 

‘Apenpokkenlichtjes  misschien? Nee, want dat is al achterhaald. Hebben ze wel geprobeerd. Maar toen o.a. het RIVM verklaarde dat dit virus voornamelijk voorkwam bij homofiele mannen met veel wisselende sexuele contacten, was dat einde oefening.

H5N1 lichtjes dan, of te wel vogelgrieplichtjes ? Klinkt niet maar zou wel een goede naam zijn. Want er wordt alles aan gedaan om ons daar klaar voor te stomen. We zijn benieuwd. Ons kan echter niets gebeuren want wij hebben, volgens oud Spaans gebruik tijdens het aftellen naar het nieuwe jaar 12 witte druiven gegeten. Voor geluk in het nieuwe jaar.

Een paar dagen terug, op zes januari, was het Los Reyes Magos (drie koningen) Zeg maar het Spaanse sinterklaas feest waarbij de mensen elkaar gruwelijk dure en veel kado’s geven. De avond ervoor is dan de intocht van de drie wijzen uit het oosten. Van oudsher op kamelen  maar dit jaar in ons dorp op een praalwagen. Het hele gebeuren was overigens in een modern jasje gestoken. In tegen stelling tot het naast gelegen dorp, waar alles nog heel traditioneel ging. Voor ieder wat wils. 

Het resultaat is echter hetzelfde. De hele bevolking is op zijn paas best aangekleed en de kinderen stik nerveus. Toen er in de optocht drie oude vrachtwagens vol grote kado’s voor bij kwamen werden de kids zo mogelijk nog zenuwachtiger. Dat die old-timer vrachtwagens dan een stinkende walm van onverbrande gelode benzine uitstoten, hinderde geen mens. Dat is voor zeurpieten.

Wat de toeristen, maar ook ons nog steeds, op valt is het sterke samenhorigheidsgevoel hier op La Palma. Zeker, ook hier is immigratie. Voornamelijk uit Latijns Amerika, de vroegere koloniën. 

Spreken de zelfde taal, hebben de zelfde godsdienst, min of meer de zelfde cultuur en, last but not least, zijn erg vrolijk en opgeruimd van nature. Geen vervelende hangjongeren of andere groepen die de sfeer verpesten. De immigranten doen op La Palma volop mee aan het dagelijkse leven en de lokale festiviteiten.

Best bijzonder is het dat iedereen met iedereen staat te kletsen. Plattelands gemeenschap. Zelfs wij als buitenlanders worden voortdurend herkend en aangesproken. Toevallig liepen we gisteren door de stad en kwamen we een (bananen) buurman tegen die net bij een uitvaartcentrum vandaan kwam. Er was een wat vreemde aan alcohol verslaafde oudere vrouw overleden. Ze was dood thuis gevonden. Die zelfde dag. Niet weken later. De mensen passen hier nog op elkaar. Ook als je een buitenbeentje bent. Dat is dan weer een geluk, voor René.