Paralympics op La Palma.

Ondanks dat we nu niet bepaald veel getraind hebben de laatste tijd, hadden Jut en Jul besloten om de Route der Vulkanen te gaan doen. René heeft die wandeling al veel vaker gemaakt, ook diverse malen ’s nachts bij volle maan. Patricia echter niet. Wel gedeelten er van tijdens andere rondwandelingen. Maar niet in zijn geheel. Zij was de eeuwige chauffeuse om de wandelaars weg te brengen en/of op te halen.

Als je hier woont zoek je natuurlijk wel de perfecte dag uit. Afgelopen maandag zou de laatste dag van een paar dagen calima zijn. Warme wind uit Afrika. De volgende dag zou het (half) bewolkt worden voor een periode. Maandag dus, maar wel bij het eerste licht vertrekken. Om zo een deel van de latere warmte op de dag voor te zijn.

Even nog snel onderweg een koffie met cake  naar binnen werken en wat broodjes klaar laten maken om mee te nemen. Leuke gewoonte dat veel Palmeros hetzelfde doen. Voor het geld hoef je het niet te laten. Vandaar dat vrijwel niemand een lunchpakket en thermosfles mee neemt naar het werk.

Bij aankomst op startpunt El Pilar waren er nog twee stellen al vroeg van de partij om deze fraaie wandeling te gaan maken. Wij zijn geen kluizenaars maar als we hier in de bergen aan het wandelen zijn, komen we het liefst zo min mogelijk andere wandelaars tegen.

Dat lukte, ondanks dat we vrijwel de zelfde snelheid hadden. Of beter gezegd even langzaam waren. Zijn ook de jongsten niet meer. Maar het eerste stel maakte vrijwel helemaal geen foto’s. Liep stug door. We vragen ons af of ze elkaar tijdens de wandeling überhaupt gesproken hebben. De vrouw liep de hele tijd een heel stuk voor haar partner.

Wij maken af en toe foto’s en het derde stel maakte heel veel werk van de fotosessies. Zodoende waren we al snel volledig alleen op de wereld voor ons gevoel. We werden ook niet ingehaald door eventuele jongere en snellere wandelaars die later gestart waren.

Op een gegeven moment kwamen we in de buurt van Pico Nambroque een stel tegen van het Spaanse vasteland. De man vroeg vol ongeloof of René het niet koud had in zijn T-shirt. Het stel liep zelf ingesnoerd in een soort poolpakken. Er stond op dat punt inderdaad wel een koude harde wind.

Maar een paar kilometer verder zou dat weer over zijn. Achteraf hadden we eigenlijk een foto moeten maken van onszelf en het stel. Leuk contrast. Moet een hilarisch gezicht zijn geweest, die twee uitersten.

Al zeggen we het zelf, we gingen als een speer. Voor ons doen dan. Boven verwachting. De Smurf liep buitengewoon makkelijk en toen we de twee vulkaantoppen van Las Deseadas voorbij waren zou het voornamelijk alleen nog  maar geleidelijk afdalen zijn.

Helaas, uit het niets kwam een oude blessure aan de rechterknie opzetten. Lekker dan. Net over de helft. Dat wordt afzien de rest van de wandeltocht. Vlak en omhoog geen punt. Maar afdalen een martelgang. Maar wel gewoon vrolijk blijven natuurlijk.

Zoekend hoe de pijn te ontwijken ging ze een soort van wijdbeens lopen. Die kleine zei lachend dat ze het gevoel had dat ze liep met één been dat achterstevoren stond. Volgens Flo zag het er inderdaad zo uit en dan ook nog met een broek vol.

Daar ging ons gemiddelde. Nu ging het tijdens dalende stukken ineens aanmerkelijk langzamer. Waarschijnlijk durfden niet veel mensen de wandeling aan i.v.m. de warmte. Maar bovenop was het zeer goed te doen, gewoon koel zelfs. Wat lager werd het wel iets warmer.

Als we een zeldzame tegenligger tegenkwamen deed Patricia net of er niets aan de hand was. Moesten denken aan een vriend die pas op de fiets naar een prettig ogende vrouw omkeek en met zijn voet tegen een scheidings paaltje in het fietspad aan klapte. 

Hij fietste gewoon door of er niets aan de hand was en is om de hoek pas gestopt. Want hij wilde niet aan de leuke dame laten merken dat hij last had. Zijn trapper stond krom en enkel werd al dik. Herkenbaar, toch ? Niets aan de hand.

Voor die paar mensen die ons inhaalden was het natuurlijk niet te verbergen dat het afdalen van ons niet zo soepel ging. Dat krenkte gegarandeerd de trots van Patries. Heel vervelend vond René het echter niet, met zijn kleine beperkingen, dat het tweede deel wat rustiger aan ging. In tegen deel zelfs.

De tijd dat als we mensen in de verte voor ons zagen lopen, we ze in wilden halen om niet tegen die fel gekleurde kleding aan hoeven te kijken in die fraaie natuur, ligt ver achter ons. Ondanks wat lichamelijk ongemak kunnen we nog steeds met volle teugen genieten van wat deze parel in de Atlantische oceaan allemaal te bieden heeft.

Als je dan bedenkt dat deze route langs al die vulkaantoppen één van de smaakmakers van La Palma is op wandelgebied en je komt dan hooguit 12 andere wandelaars tegen op de hele tocht. Dat is toch een zaligheid. Wij zijn inmiddels wel meesters in het kiezen van wanneer we bepaalde wandelingen doen. Er zullen ongetwijfeld dagen zijn dat het hier een stuk drukker is.

Bij aankomst in Fuencaliente stond de bus naar huis zowaar klaar en konden we als laatsten zo instappen. We hadden bewust niet naar het busschema gekeken. Anders ga je daar misschien op lopen.

Nu genieten van een beetje spierpijn. Maar (spier)pijn is fijn, verzekerden we onze kids altijd.

Daar denken we zelf op dit moment  ietsje anders over. Vooral bij het traplopen.