Arme Patricia !
” Het zal toch weer niet zo’n dag worden hè?” zegt Patricia zojuist terwijl ze de koffiedrap van haar tong veegt. We waren net tussen de onweers buien door even bij ons bakkertje hier in het dorp voor een bakkie en taart. ” Niet te hopen”, lachte René. Vorige week dinsdag was niet bepaald Patricia haar dag. Ze krijgt al regelmatig stukjes video onder ogen waar zoonlief veel te hard door het bos raast voor een ongeruste moeder. Ontvangt ze een filmpje van Mayra waarin iemand op snowmobile door het beeld springt. “Dat zal zij toch niet zijn”, mompelt mams. ” Ze is het wel!” roept ze even later als ze houding en helm herkent. Pa lachen. “Kijk, die krijgt het ook al aardig onder de knie.”
We zouden eerst eigenlijk ergens in de buurt van Puntallana een kustwandeling maken. Maar ja, de oostkant van La Palma, vaak wolken. Maar als we omhoog keken was het daar ook vrij dicht bewolkt. Toch maar omhoog gegaan. Vaak hangen de wolken tussen de 1500 en 2000 meter hoogte. Goed gegokt. Ramon liet vanaf de poolcircel weten dat hij daar tijdens het werk eindelijk de zon op zijn huid kon voelen, heerlijk. Wij zijn daarboven zelfs een beetje verbrand. Je hebt altijd baas boven baas. Je voelt door die koele lucht niet hoe sterk de zon al is in maart.
Voor en na de wandeling waren we op terrasjes van restaurants neergestreken. Beiden keren had ze niet echt geluk met haar keuzes die haar deels door Flo waren geadviseerd. Toen René daar de draak mee bleef steken dreigde de Smurf om al zijn vissen te verzuipen. Ze heeft toch niets met dat aquarium van hem. Toen de eieren van die inteelt maanvissen niet bevrucht bleken te zijn en René opperde dat het misschien transgender maanvissen zijn. Kreeg hij te horen ; “Maar goed ook anders heb je straks een bak vol mongolen”.
Ieder jaar weer is het feest als de lente begint want dan wordt René heel toevallig een jaartje minder jong. Hij had besloten te trachten de mindere ervaring van Patricia op dinsdag uit te gummen. We maken er een culinaire dag van ! Goed gelukt. Koffie en taart hier in het dorp bij Frida. Kleine rondwandeling boven Mazo waar de lente kleuren voorzichtig te voorschijn beginnen te komen. Daarna heerlijk Thais eten bij restaurant Jazmine in Mazo. Vervolgens uitbuiken en na een siësta naar Los Llanos om bij El Colonial ons weer vol te duwen. Wat een straf.
Hij is een paar jaar afwezig geweest. Maar Dodo staat weer dag en nacht onze vijver leeg te hengelen. Hij zal wel jongen hebben. Normaal zijn kwaks / nachtreigers heel schuchter. Maar Dodo niet. Een gast, gepensioneerd biologie leraar, kon zijn geluk niet op. Dodo heeft maling aan ons, de katten en de schildpadden. We waren wel een beetje bevreesd dat Dodo de jonge schildpadjes aan zijn eigen jongen zou voor schotelen. Zo werkt de natuur immers. Maar toen Patricia het ging controleren telde zij ipv de drie mini schildpadjes waarvan we wisten, zeven van die oversize schaamluizen. Tja, Dodo is een soort kleine ooievaar. Die bezorgen babies, zeggen ze. Misschien is het dan toch echt waar.
Van de week drie keer wezen wandelen. De eerste was een korte rondwandeling tussen Santa Domingo de Garafia en Las Tricias. Daar we toch redelijk in de buurt waren, gelijk even langs ons grondstuk in het noorden gegaan. Patricia was er al een paar jaar niet geweest. We hebben het gekocht als landbouwgrond, maar laten het dichtgroeien als bos. Misschien krijgen we daardoor wat extra CO2 punten op ons toekomstig EDI. Landbouwgewassen nemen vaak meer CO2 op dan bos. Maar dat willen klimaatwauzen niet weten. Dan spelen we het spel toch gewoon mee.