In Memoriam Mario Roobol

Hola Lange, ik lag vannacht aan je te denken en kon niet meer slapen. Ben toen maar wat gaan schrijven over jou, over ons. Weet je nog dat jij, vlak voor dat jullie op vakantie gingen naar Bali, ons wat foto’s stuurde van jullie tijdelijke paradijsje? Weet je nog dat ik toen gekscherend reageerde met; “Wat een straf” ? Dat blijken nu haast profetische woorden te zijn geweest. Wat een straf !

Toen ik een week geleden te horen kreeg van jou heengaan, werd ik bijna gek. Mijn ouders en Patricia die er getuigen van waren, wisten niet wat er gebeurde. Een komplete ontlading, janken en intens vloeken. Nog nooit eerder meegemaakt. Heb het misschien wel daardoor heel snel een plekje kunnen geven. Door omstandigheden zal ik niet op je uitvaart aanwezig zijn. We hebben al een keer afscheid van elkaar genomen. Weet je nog? De avond voor mijn emigratie hadden we een soort laatste avondmaal en zaten daarna een beetje voor ons uit te staren zonder wat te zeggen. Jij op je rode fiets en ik op een betonpaaltje bij de Struytse Hoeck.

Wat de meeste mensen niet weten is dat het puur toeval was dat wij samen een hengelsportzaak zijn begonnen. Voor mij was het een soort noodsprong, voor jou het verwezenlijken van een lang gekoesterde droom. We hadden voor die tijd nog nooit samen gevist. Sterker nog, we kenden elkaar daarvoor helemaal niet. Dat werd wel anders. Drie jaar lang hadden we dagelijks met elkaar te maken. Wat een team ! Toen jouw moeder mij vroeg bij mijn vertrek uit Nederland, of jij het alleen zou redden, was er voor mij geen enkele twijfel. Kijk maar wat Mirabel en jij in de afgelopen 20 jaar hebben neergezet, een toonaangevende hengelsportzaak.

Op het moment verblijven hier toevallig twee bekenden van jou. Regelmatig komt het gesprek op Mario. Als we dan gezamenlijk ‘s avonds herinneringen aan je ophalen, moeten we vaak hartelijk lachen. Sommige mensen zullen dat misschien niet kunnen begrijpen of het zelfs afkeuren. “Lekker belangrijk”, hoor ik jou dan in gedachten zeggen.  Maar man wat hebben we een lol gehad in de winkel en daar buiten. Ik zou een boek kunnen schrijven. Je zou het niet zeggen als je jouw serieuze gezichten op deze visfoto’s ziet. Maar als ik aan je denk zie ik voortdurend die brede grijns voor me en hoor ik die aanstekelijke lach. ’s Nachts denk ik echter aan andere zaken die jouw wegvallen met zich meebrengen. Maar ook daar zal best een oplossing voor gevonden worden.

Weet je nog dat we ons op jullie trouwdag verontschuldigd hebben voor het luide gelach van ons kleine gezelschap dat iedere keer weer door het restaurant galmde. Zo kan ik nog wel even doorgaan met herinneringen ophalen. Wat we hier dan ook regelmatig doen. Ik vermoed dat als het hier af en toe onweert, ik vanaf nu naar boven kijk en denk dat jij ze daar weer eens hebt laten bulderen van het lachen. Alleen al de gedachte aan vissen met jou maakt me blij. Ik ben er van overtuigd dat ik niet de enige ben, gezien de bloemen die bij de winkel worden neergelegd. Lange, je wordt gemist. Maar ook dit afscheid is niet voor altijd. Waar je ook terecht mag komen. Mocht daar vis zitten, houd dan een stekkie voor me vrij. Mario bedankt voor al die fijne herinneringen.