schatjes op la palma

Wolf en Karin, vrienden van ons, maken op dit moment La Palma onveilig. Of beter gezegd, Los Llanos onveilig. Want ze hebben deze keer geen auto gehuurd. Werken keihard en willen 14 dagen lekker bijkomen zonder teveel inspanning. Maar toch wel een keertje gezamelijk op pad natuurlijk. Ze moesten droge schoenen en sokken meenemen want die zouden wel eens nat kunnen worden. Staan ze bij de waterval in barranco del agua foto’s te nemen, met mede toeristen, zegt René lachend; “Kom, wij gaan wel verder.” Haalt vervolgens vier grote vuilnis zakken te voorschijn om als regenjassen te gebruiken. Helemaal waterdicht bleken die creaties niet te zijn, maar dat mocht de pret niet drukken. Nu in september aan het eind van de zomer is de hoeveelheid water die naar beneden komt niet te vergelijken met die in de winter na de regens.  Maar de kracht van het water is toch genoeg om de leesbril van Patricia uit haar haar te rukken. René die de bril voor zijn lief onder de waterval al grabbelend terug probeerde te vinden vond dat harde gekletter op zijn hoofd na een tijdje toch wel vervelend pijnlijk worden. Niet te vinden die bril. Zal wel weggespoeld zijn. Raapt Karin die bril even later lachend op, gewoon voorbij de waterval. Voor niets zeiknat geworden.

Ramon en René kwamen na een natte periode een keer in hun onderbroek terug door de waterval gerend toen daar net een groep Spaanse toeristen foto’s stond te nemen. Die waren stomverbaasd dat daar ineens twee mensen uit die muur van water te voorschijn kwamen. Net een film. Over film gesproken. Net voorbij de waterval was een Frans filmteam opnames aan het maken. Moet best wel een klus geweest zijn om al die apparatuur daar droog te krijgen. Ze schoten geen natuurfilm maar een speelfilm. Een hele spannende vermoedelijk. Want toen we een stuk verder de kloof in waren hoorden we een aantal ijselijke kreten. We wilden weten of we de opnames niet zouden kunnen verprutsen als we staks op de terugweg weer langskwamen. Er werd gewezen naar een lid van de crew die Spaans zou spreken. Maar het eerste wat hij hoopvol vroeg is of we misschien ook Engels spraken. Kunnen we niets van zeggen want onze beheersing van het Frans is, helaas, nagenoeg foetsie.

Na de waterval wordt Barranco del Agua pas echt de moeite waard. Er is echter geen wandelpad meer. Je moet je zelf een beetje een weg zoeken door de kloof. Je kunt nog twee lage, meestal droogstaande, watervalletjes passeren tot de hogere droogstaande waterval over een steile gladde basalt wand. Die is echt, zonder professioneel klimmateriaal, niet te bedwingen. Zelfs met klimspullen, voor de meeste mensen, nog steeds niet. Het laatste stuk hebben Karin en René samen gedaan. Patricia en Wolf die bij de tweede gladde klauterpartij achtergebleven waren, vonden het wel lang duren voordat de andere twee weer terug kwamen. “Ik kan ze niet bellen zei Wolf, mijn telefoon zit bij Karin in haar rugzak.”  “Die van mij in die van René, antwoordde Patricia.” Slim ! Niet dat dat veel uitmaakt. In die hoge smalle kloof is toch geen ontvangst. Onmogelijk. Patricia kreeg het steeds kouder. Haar vuilniszak begon gewoon te rammelen. Moest ze aan het eind van de wandeling nog een keer onder de waterval door. Karin en Wolf vinden ons soms echt een getrouwd stel. Als we het over iets oneens zijn maken we daar af en toe een punt van. Of er nu anderen bij zijn of niet. Karin en Wolf niet. Die zijn het overal over eens. Zelfs over hun koosnaampjes voor elkaar; ‘Schatje‘.   Als je er bij bent is het te volgen omdat hun stemmen absoluut niet op elkaar lijken. Maar om het begrijpelijk op te moeten schrijven is niet te doen. Op een gegeven moment weet je niet meer welk schatje iets tegen het andere schatje zegt. Schatje hier, schatje daar. Dat is bij ons wel anders. Onze koosnaampjes voor elkaar zijn heel duidelijk. René is ‘Flo’ of op zeldzame andere momenten ‘Joh, lul’. Voor Patricia heeft hij een heel scala aan liefkoosnaampjes; ‘Princesa, Guapa, Licht van mijn ogen, Dukula, Lekker Ding en Smurf’. Als hij amoureus is, wordt Smurf uitgebreid tot ; ‘Smerige Smurf met je grote hoofd’. Niet verder vertellen, is iets persoonlijks.

Na de klauterpartij eten natuurlijk, want het zijn ook twee echte lekkerbekken, die twee. We zouden speciaal naar restaurant Los Almendros gaan, ongegeneerd grote stukken vlees eten. Volgens internet zouden ze open zijn, speciaal gechekt. Niet dus. “Volgens de computer bent u dood meneer”. Ja maar…! “Niets te maren, de computer heeft altijd gelijk.”  Tja, eten….. Wij vertelden gasten verleden week bij aankomst in Villa Magica dat zij eigenlijk nu ons vakantieadres bezet hielden en dat we daarom een paar dagen naar het hotel in het zuiden gingen. Die dachten dat we een geintje maakten want zij weten hoe wij wonen. “Vakantie op La Palma? Jullie? Wat gaan jullie daar dan doen”? “ETEN”, was ons antwoord daarop. Dus René beschreef hoe hij zich dan ongegeneerd vollaadt met al dat lekkers en als hij dan werkelijk niets meer op kan, nog een flink bord toetjes gaat halen. Vraagt de dame aan Patricia ” Jij ook? Antwoordt zij met een volmondig; “JA!” We zitten nu al weer te kijken wanneer er wat minder huisjes verhuurd zijn en we er weer even snel een paar dagen tussen uit kunnen knijpen. Nog wel eerst een paar weken afzien om  er overtollig gewicht af te gooien en dan weer volgas losgaan. Verheugen ons nu al! Het is een fantastisch hotel. Één nadeel. De matrassen. Een regelrechte ramp. Wat zijn die hard. Soms nemen we zelf toppers mee. Wij kijken altijd graag mensjes. Gaat haast niet in het hotel. Daar lopen in het adults-only gedeelte bijna uitsluitend walrussen, zeekoeien en huiskamerolifanten rond. Vandaar die matrassen waarschijnlijk. Is dat ook onze toekomst ? Vreselijk. Toch gaan we er straks weer helemaal voor. Moeten er eerst allebei nog snel even 2 kilo af proberen te krijgen.

Ramon en René hebben vandaag een lading leliebladeren uit de vijver voor ons huis weggehaald. Morgen nog een vracht. Sinds de vulkaanuitbarsting is alles nog harder gaan groeien dan voorheen door al dat lava-as. Ook de planten in de vijvers. Arme schildpadden en vissen, ze hadden het ongetwijfeld zwaar. Lelies gebruiken zuurstof in plaats van dat ze het produceren. We vroegen ons af of we überhaupt nog wel vissen zouden hebben. Volop gelukkig, maar ze waren wel erg blij met het open zwemwater en zonlicht. De schildpadden zullen nog wel even verstopt blijven na de schrik van de werkzaamheden door Ramon in zijn waadpak.  Zegt René op een gegeven moment tegen Ramon toen hij een verwaalde passiebloem tegenkwam; ” Die is voor mama, ga ik even brengen, punten scoren. Ze noemen het niet voor niets passiebloem.” Komen de mannen even later koffie drinken, ligt de bloem liefdevol in een schaaltje met water op tafel.” Zegt Monus lachend met een knipoog; ” You have got her in your pocket.” Bijdehandje !