wijn en bier

Sinds René zijn blauwe bootje letterlijk naar de haaien is, en op een diepte van zeshonderd meter zijn laatste rustplaats heeft gevonden, vist hij alleen af en toe nog vanaf de kant. Meestal vanaf de havenpier in Tazacorte. Zo ook met 15-jarige Guus. Toevallig had René tijdens de kennismaking een kinderhengeltje uit zijn plastiktas met strandspullen zien steken. ” Hou je van vissen? Ben je een beetje sterk? Zou je wel eens een grote vis willen vangen? ” Aldus belandden de twee samen een avond aan de haven. Er gebeurde echter niets. Net als de keer ervoor toen hij geprobeerd had de vader van Leo (uit Koudekerk) een rog te laten vangen. Het water was nog steeds erg koud na deze winter, eigenlijk te koud. Guus begon al te vragen hoe lang ze nog door zouden vissen. Nog één keer ingeworpen met extra groot aas. Bam ! Geschrokken van de kracht van de vis, vroeg Guus al snel of René wilde helpen. Niet dus, zelf doen. Te druk met alles organiseren. Gaande weg de strijd kreeg Guus echter steeds meer zelfvertrouwen. Wat zeker zo belangrijk was, de vis werkte erg mee door geen rare truken uit te halen. Dat was een maand later wel anders met Leo (uit Hellevoetsluis). Die kreeg ook op de valreep slechts één aanbeet. Maar wat een kreng was dat. Dat beest trok werkelijk de trukendoos volledig open. Leo heeft geen handen maar bankschroeven aan zijn polsen zitten. Maar hoe langer het gevecht duurde hoe moeilijker Leo begon te kijken. We moeten drie Spaanse vissers bedanken voor alle medewerking die ze verleenden. Anders had Leo nu nog met dat monster in gevecht geweest. Geen idee of deze heftige inspanningen in combinatie met de nodige prikjes er voor gaan zorgen dat deze vissers, god verhoede het, plotseling en onverwacht gaan hemelen. Maar geen lijkschouwer die die glimlach nog van hun gezicht krijgt. Onmogelijk !

Over vissen gesproken. Tijdens een wandeling in de barranco bij La Fajana de los Franceses komen Lex en René aan de achterkant van de ruïne op de rotspier ‘Rente’ tegen. Is zijn bijnaam, zijn ouders hadden hem José genoemd. Die woont daar al 23 jaar in een heel apart maar gezellig onderkomen met strandjutters interieur direkt aan de vaak woeste oceaan van het noorden. Leeft van het vissen door de vangst te ruilen tegen van alles en nog wat. René had al vaker gehoord dat daar een vent op die rotspier woont en bruut grote vissen vangt. Er was geen ontsnappen mogelijk. Ze moesten en zouden bij hem wijn en bier komen drinken. Dat werd uiteindelijk thee en koffie. Toen René ook toevallig wat foto’s van grote vissen kon laten zien, werden ze echt serieus genomen en moest er ook gegeten worden; sierra tonijn. Een vis die René altijd terug gooide of als aas gebruikte. Het vlees van een sierra is licht roze. Dat kon nooit wat zijn volgens René. Tonijn moet rood zijn. Foutje, wat een zalige vis bleek dat te zijn toen maatje Lesley er eentje bij ons thuis had klaar gemaakt. Delicatesse ! Bij het afscheid afgesproken terug te komen om eens samen te vissen. Nog snel even wat gekke foto’s gemaakt. Bijzonder hoe fit Rente nog als een klipgeit over de rotsen snelt met zo’n levenswijze. Of misschien wel juist dankzij zijn levenswijze. Wie zal het zeggen?

Ze kwamen tijdens de wandelingen regelmatig interessante mensen tegen. Zo ook een leuke frisse meid uit Den Haag die al drie jaar alleen in een kloof in een grot woonde. Toen ze aan de beklimming naar El Tablado begon, trok ze haar schoenen uit en liep soepel blootvoets omhoog over dat scherpe rotspad. Verbazingwekkend. Tijdens Lex zijn verblijf werd er hier veel in de buurt gewandeld. Als je dan een aantal avonden achter elkaar bij ons in de omgeving rondstruint, valt op hoe veelvuldig de verschillende soorten landschappen in zo’n klein gebied zijn. Zullen we de gasten toch ook eens wat meer op attenderen. Je hoeft niet ver weg om fraaie wandelingen te kunnen maken.

Krijgt Patricia onverwacht een berichtje van een kennis dat ze in gezelschap van twee vriendinnen met een cruiseschip een dag op La Palma is en of  we misschien zin hadden in een ‘meet en greet’. Hebben de dames een klein beetje het juiste La Palma gevoel proberen te bezorgen. Aardig gelukt denken we. Toen we later foto’s terug keken uit barranco del Agua, viel ons op hoe klein Patricia was geworden sinds ze probeert wat luxe-kilootjes kwijt te raken. Ze leek wel het muisje van Tom en Jerry. Dat gaat niet goed. Daar moeten we wat aan doen. Geen vlees meer. Insecten. Die zitten boordenvol proteïnen, zeggen ze. Dus regelmatig naar restaurants en ons volgestopt met krekelribs, mixed-insects-gril, sprinhaan-steakes en… verzin het maar. Maar over die heftige ongewenste bijwerkingen hadden ze ons weer eens niets verteld. Zijn we een paar maanden later met Patricia d’r moeder en vrienden weer in Barranco del Agua , schrikken we ons bij het terugkijken van de foto’s te pletter. Patricia leek wel de zus van die reus uit Gullivers reizen. Ze moest gewoon uit kijken om die nietige toeristjes niet plat te trappen. Die klimaat-wouzen kunnen ons wat met die insectenhandel. Dat vreten ze zelf maar. We hadden er eigenlijk toch al een beetje raar gevoel over dat we ineens insecten moesten gaan consumeren om de planeet te redden. Wij gaan weer terug naar echt vlees. Het hele pallet; cerdo, tenera, pollo, pavo, cabra, cordero. Klinkt ook veel beter dan kakkerlak, mestkever, oorwurm of pissebed. Toch ?

Afgelopen voorjaar zeer regelmatig in Santa Cruz de La Palma geweest, de hoofdstad van het eiland. Beetje winkelen. Langs Don Manuel, Colombiaanse koffie voor Patricia, taart voor René. Voorzichtig kleine stukjes in die omgeving wandelen. Restaurantjes bezoeken. Vandaag waren we er ook. René wil morgen weer. De mooiste vrouwen dringen zich er voortdurend aan hem op…. denkt hij. Zit hij in een sportzaak schoenen te passen. Zegt hij iets tegen Patricia die zojuist nog naast hem stond. Geen antwoord. Kijkt hij naast zich. Zit daar plotseling een, ook zeer begerenswaardige, Spaanse dame. Zegt hij tegen haar dat ze er vandaag heel anders maar toch ook bijzonder aantrekkelijk uitziet. Een hartelijke schaterlach en bij het vertrek uit de winkel een enthousiast  gedag zeggen. Wordt hij kort daarna door Patricia naar binnen gehaald in een schoenenzaak. Het ene paar had zijn voorkeur. Maar dat andere paar met die hoge kurken hak zou er wel voor zorgen dat ze lekker met haar billen naar achteren en haar borsten naar voren zou gaan lopen. ” Oud oversext mannetje”, kreeg hij te horen. Zit hij even later buiten op een bankje te wachten op het licht van zijn ogen, dat in een lava-sieradenzaak verdwaalt lijkt te zijn. Ineens een enorme klap en gekletter vlak voor hem. Een zeer appetijtelijke Latijns Amerikaanse dame had zich letterlijk aan zijn voeten geworpen. Vele handen schoten de beauty te hulp. Loopt ze na het verzamelen van haar verloren spulletjes zo trots mogelijk heupwiegend verder. Ziet René dat ze van die schoenen aan heeft met precies zo’n zelfde hoge kurken hak. Vertelt hij het voorval even later aan zijn lief, zegt ze; “Valt mee dat jij er niet gelijk op je knieën achter zat.” 

Tja verder vloog de tijd voorbij dit voorjaar. Beetje huisjes verhuren maar ook zelf zo veel mogelijk genieten van onze huizen en tuinen. Zo zitten we nu dit verslag te typen op de veranda van Villa Magica en naar de lichtjes te kijken van visbootjes op de oceaan. Beetje vakantie houden. Van de week misschien even twee dagen naar Santa Cruz de Tenerife. Zoon Ramon is net met 5 vrienden en vriendinnen langs geweest om uren lang, deels bij sfeerverlichting, in het zwembad te ravotten. De oceaan was in hun favouriete rots-spring-baai te ruw om lekker te kunnen zwemmen en er weer veilig uit te klauteren. De kolonne auto’s rijdt net weer weg. Rust. Auto’s, schiet ons gelijk een voorval van afgelopen voorjaar te binnen. Ramon werkte afgelopen winter en voorjaar op de poolcircel tussen de 10 en 17 uur per dag. Dat geld wilde hij investeren in een importauto uit Duitsland met 200 pk en een dubbel uitlaatsysteem. Vooral die stoere dubbele uitlaat hè. René vond dat zonde geld, er staan inmiddels al zeven, herstel acht, auto’s hier en Patricia zag die 200 pk voor een negentienjarige hier op La Palma met al die afgronden niet echt zitten. Maar ja, is zijn geld. Heeft hij keihard voor gewerkt. Wat kun je er verder van zeggen? Heeft René voor de gein 4 nep-uitlaten onder zijn Roemeense, absoluut niet stoere, budget Dacia gemonteerd. Weten niet of het geintje er in meegespeeld heeft maar het racemonster uit Duitsland is er (nog) niet gekomen.