Het lijkt wel of er een vloek op rust.

Voordat we er zaterdag op uit gingen had René eerst een kruiwagen omgebouwd tot hengelsteun voor het vissen met de zware big game hengels. Dat zit zo; Afgelopen dinsdag is René gaan vissen met Roel en diens zoon Jelle. Jelle ving een rog dicht tegen zijn eigen lichaamsgewicht en heeft drie kwartier staan worstelen met dat beest aan die lange Afrika-hengel. Komende dinsdag gaan we weer en proberen of we een nog grotere rog kunnen vangen. Maar nu met kortere en zwaardere biggame-hengels. Dan ben je veel sterker. Mooie belevenis. Zeker gezien het feit dat Roel dit mee kan maken dankzij twee getransplanteerde longen. Zijn leven staat nu in het teken van zo veel mogelijk genieten. Roel en zijn gezin zijn hier voor het eerst, maar hebben vanmiddag hun vakantie voor volgend jaar al bij Patricia vastgezet. Voor René ook wel bijzonder, want Roel is degene die hem en compagnon Mario in der tijd op weg heeft geholpen bij het beginnen van hun hengelsportzaak ‘ De Catfish’ in Hellevoetsluis.

Op de site die het actuele weer op La Palma via de diverse weerstations weergeeft hadden we gezien dat het alleen in het noordwesten niet bewolkt was. Op naar Juan Adalid dus. Onderweg ontbijten bij een lokaal barretje. Zes euro voor een volledig en uitgebreid ontbijt inclusief thee en koffie voor twee personen. Leve La Palma. De mensen hier verdienen veel minder dan in Nederland maar kunnen veel meer doen van dit salaris. Duitse kennissen van ons zeggen dat ditzelfde geldt voor Duitsland. Verdienen meer, maar kunnen er minder van doen dan hier op La Palma. Laten we hopen dat dit zo blijft met die nu snel oplopende inflatiecijfers dankzij het slopen van onze westerse economiën door al die dwaze corona maatregelen. 

Vijftien jaar lang hebben wij onnodig veel kilometers gemaakt bij het bezoeken van het noorden van la palma. Sinds verleden jaar weten wij van het weggetje’ Camino Montaña de las Indias’ dat vrijwel tussen restaurant El Bailadero en restaurant La Mata ligt. Zaterdag hadden wij daar weer eens wat vermakelijk oponthoud. Dit maal niet door een kudde schapen, maar door een kudde geiten. Er bleven geiten uit het bos de weg oprennen. Patricia haar autootje helemaal aan de kant gezet zodat ze er makkelijk langs zouden kunnen. Eigenwijze beesten gingen er toch aan de andere kant langs. Er waren er een paar bij met enorme zijwaarts uitstaande horens. Net een soort blikopeners. Daar gaat de lak, dachten we. Maar nee hoor, geen krasje. De Garafiaanse herdershond had ze onder de duim.

De auto neergezet bij de twee windmolend boven Juan Adalid. Het was midden op de dag dus de slagschaduwen van de wieken draaiden heel klein recht onder de molen aangezien de zon op dit moment recht boven La Palma staat. We hadden het er over dat mensen die zo’n windmolen in Nederland dicht bij hun huis geplaatst krijgen toch wel reden tot klagen hebben. Moet je je voorstellen dat die schaduwen met een laagstaande zon voor je raam langskomen. Daar word je toch gestoord van. Afgezien nog van dat gezoef van de wieken. We besloten vanaf daar naar Don Pedro te wandelen. Als de wind vervelend zou blijken te zijn konden we altijd nog uitwijken naar de beschutting van de iets hoger gelegen brezalbossen.

Patricia was hier nog nooit geweest. René slechts één maal tijdens het rondwandelen van La Palma met vriend Lex een jaar of tien geleden. Hij was helemaal vergeten dat hier langs het pad een schitterdende ‘dyke’ te zien is. Dit is net een soort natuurlijke muur. Deze ontstaan als magma door een nauwe spleet wordt geperst en een dunne laag tussen ander gesteente vormt. Vaak is de ‘dyke’ harder dan het andere gesteente dat erodeert en zo de dyke

over laat. Laatste keer dat we in Don Pedro waren zette een reusachtige Garafiaanse herdershond telkens zijn enorme modderige poot op Patricia witte broek ten teken dat ze door moest gaan met aaien. Laat René nu die herdershond weer zien en natuurlijk, plaaggeest als hij is, proberen te lokken. Maar hij lag lekker met een maatje in de schaduw en was niet in Patricia haar witte broek geïnteresseerd. Maar het pad dat we beklommen hadden was steil en hard en vol gruis. Het leek wel een knikker baan. Patricia had tijdens de lastige beklimming al gezegd dat ze terug op haar kont zou afdalen. Dat heeft ze inderdaad gedaan. Dus de witte broek was ook nu weer niet meer wit. Er lijkt wel een vloek op te rusten.

Vorige keer dat we in dit gebied wandelden stond het vol met bloeiende kruiden. Nu was het allemaal geel/bruin en dor. Maar de diverse soorten schijfcactussen stonden vol in bloei. Er waren er met rode, oranje en gele bloemen. Volgende keer als we hier zijn eens testen of de vruchten die daar uit ontstaan ook verschillend smaken. Geinig detail is wel dat deze cactusvruchten hier op La Palma ‘tunos’ genoemd worden terwijl ze op Tenerife ‘ hijos pico’ (kinderen van de stekels) genoemd worden. Soms als we met vrienden of bekenden hier zijn, laten we de mensen de vruchten proeven. Wel zaak om heel zorgvuldig eerst de dunne stekels te verwijderen. René heeft ze iedere keer weer volop in zijn lip zitten. Tot grote hilariteit van de rest van de groep. Op de terugweg gegeten bij El Bailadero. Toen Patricia het restaurant uit liep zag je mensen aan een tafeltje gniffelen. Die dachten waarschijnlijk dat de smerige achterkant van haar broek een andere oorzaak had. Zeg maar een ongelukje.