hemelsblauw past bij jou.
Afgelopen zondag moesten we voor blauwe lucht en zon naar het dak van La Palma want de rest van het eiland lag onder een dikke wolkendeken. Maar boven de tweeduizend meter was het aangenaam toeven en wandelen. Op de heenweg bij een onlangs ‘ontdekt’ goed restaurantje eerst natuurlijk koffie en een toetje nuttigen. Hadden ze op dat tijdstip nog geen verse toetjes. WAT !!! Maar de zeer forse en niet al te knappe serveerster stelde voor om eens zo’n net vers gemaakte Italiaanse Panerotti te proberen. “Is dat familie van Eros”, vroeg René. Met een heerlijke schaterlach reageerde de serveerster dat het geen familie van Eros Ramezotti is. De dame leek gelijk een stuk minder fors en veel knapper. Wat zijn lieden met zo’n heerlijke lach toch gezegende mensen, ook voor de anderen.
Met het idee om tegelijkertijd op verzoek van iemand in Nederland naar zaden van een speciale brem te zoeken zijn we over de kraterrand van Pico de La Cruz richting Pico de la Nieve gaan wandelen. Achteraf blijkt dat we die zaden straks gewoon bij ons in de buurt kunnen plukken. Hier en daar op schaduwrijke plekjes lag nog wat ijs en sneeuw. Op La Palma d’r grote zus Tenerife zagen we nog honderden meters sneeuw op de noordhelling onder de top van El Teide liggen. Maar dat is dan ook de hoogste berg van Spanje met haar ruim 3800 meter. René had de dagen er voor beton lopen storten. Hij had vergeleken met vroeger heel rustig aan gedaan, vond hij zelf. Het oude lijf dacht daar echter anders over. Lopen ging wel als hij even bezig was. Maar als je zag hoe moeizaam hij uit de auto kwam, net een lachfilm.
We kwamen een groepje Spaanse jongeren van het vaste land tegen, die, als je hun enorme rugzakken zag, waarschijnlijk boven in de bergen zouden blijven overnachten. Om de trekkershut ‘refugio de La punta de los roques’ voor het donker nog te halen, zouden ze gezien het tijdstip echter zeer fors door moeten lopen. Misschien dat ze van plan waren om gewoon ergens op de kraterrand wild te kamperen. Dat wordt blauwbekken. Zo lekker als het overdag is, zo koud is het ’s nachts op deze hoogte. Dik onder nul. Wij hebben ook wel eens met vrienden alleen in een slaapzak op de kraterrand overnacht tijdens een tweedaagse wandeling. Maar dat was in augustus. Tapas eten en een wijntje drinken onder een schitterende sterrenhemel. Vriend Lex had tijdens de klim omhoog gevraagd of er muggen zaten.” Boven de tweeduizend meter? Natuurlijk niet”, antwoordde René. Maar toen hij op de kraterrand al die zwaluwen druk zag jagen, dacht hij oh oh. Inderdaad, oh oh. Opgevreten werden we als je je hoofd uit de slaapzak durfde te steken. Maar was verder wel een hele leuke ervaring waar we het nu nog regelmatig over hebben.