Molentocht op La Palma

Onze eerste vakantie naar La Palma, ruim twintig jaar geleden, hadden wij geboekt bij El Tur op Schiphol, zo’n inpakken en wegwezen reis om onze batterijen weer even op te laden. We hadden helemaal geen huiswerk gedaan. We wisten niets van La Palma. Het begon er al mee al dat we ons vliegtuig naar La Palma zagen overkomen terwijl wij muurvast in de file stonden bij vliegveld Düsseldorf. Op de luchthaven nieuwe tickets gekocht vanaf Köln. Met de trein naar Köln, hotel overnachting en volgende dag alsnog naar La Palma. Bleken we een bedompt appartement in Mazo aan de oostkant van het eiland te hebben, waar het bewolkt en regenachtig was. De volgende ochtend voordat we in de auto stapten zei René tegen Patricia dat ze haar toilettas maar voor de zekerheid mee moest nemen want dat hij betwijfelde of we vannacht hier weer zouden slapen. Kwamen we aan de westkant van het eiland, scheen daar de zon. Meteen ter plaatse een ander appartement gezocht voor de rest van de vakantie en de volgende dag de koffers opgehaald. De goedkope lastminute vakantie was inmiddels niet meer, door de dubbele kosten van tickets en appartementen. Maar we hadden wel een geslaagde vakantie en dat is uiteindelijk wat telt. Toch ?

Tijdens die eerste rit over het eiland via de noordkust kwamen we terecht bij La Fajana de los Franceses. Een natuurlijke voormalige laad- en losplaats van schepen. Er zat een oud mannetje te vissen die, terwijl wij daar zaten, een reusachtige geep ving. Toen bleek dat René niet alleen zijn toilettas in de auto gegooid te hebben maar ook stiekum een hengeltje. René kwam de eerste jaren nog wel eens op dit plekje terug om er met gasten te vissen maar Patricia was er tot vandaag nooit meer geweest. Toen we vanmiddag op de natuurlijke pier de ruïne zagen waarvan de muren vergaan waren maar de kozijnen van het Canarische teahout nog fier overeind stonden, moesten we denken aan één van de eerste huizen waar we naar gekeken hebben om eventueel te kopen. Het eeuwen oude huis was vrijwel volledig verwoest door de tand des tijds maar de kozijnen, deuren en het balkon waren nog als nieuw. Teahout is het binnenste van grote Canarische pijnbomen en zit vol hars. Voor het onderhoud moet het alleen af en toe nat gemaakt worden. Dan is het haast voor eeuwig. 

René en vriend Lex hebben jaren geleden eens, tijdens één van de trajecten van de rondwandeling van het eiland, al na slechts een uur wandelen hun lunchpakket naar binnen gewerkt omdat ze het zo’n mooi plekje vonden dat ze een excuus nodig hadden om de wandeling te onderbreken. Dat was hier bij de monding van de barranco de Los Franceses. Vanaf La Fajana de los Franceses blijkt er een heel ontspannen pad vol allerlei bloeiende planten en bloemen naar dit plekje te voeren. Waren we nog nooit geweest evenals bij het restaurantje in Garafia waar René vanmorgen een overheerlijke crêpe gevuld met rood fruit bij zijn thee geserveerd kreeg. Geinig tentje, we zagen dat alle gerechten er vijf euro kosten en waren eigenlijk van plan om er vanmiddag weer te gaan eten. Maar dat is iets anders gelopen.

Tijdens onze rit hadden we vanmorgen foto’s gemaakt van een aantal oude gofio molens. Gofio is het meel van gemalen en gebrande granen of mais. In vroegere tijden toen het bestaan voor de arme bevolking van La Palma nog puur een kwestie van overleven was, haalden de mensen veel van hun noodzakelijke voedingsstoffen en energie uit deze gofio. Nog steeds is het een veel genuttigd procuct op het eiland. Door de soep, door de geitenmelk, over uitgebakken spek, gofio kent vele toepassingen. Er bestaat zelfs gofio ijs. Toen we vanmiddag op weg waren naar het restaurantje van vanmorgen kwamen we langs restaurant El Bailadero en was  er onverwacht een ‘change of plans’. Bij dit restaurant had René wel eens fantastische gofio escaldado gegeten. Een soort deeg van gofio meel met bouillon, stukjes paprika, ui en geitenkaas. Dat paste natuurlijk fantastisch bij onze gofiomolentocht van vanmorgen. Op deze energiebom zwem je probleemloos het eiland rond. Vandaar dat Patricia voorzichtiger was met de hoeveelheid koolhydraten die ze naar binnen wilde werken en ging voor de gebakken geitenkaas. Nou vooruit dan, dat paste ook wel een beetje bij het thema van deze dag aangezien we uiteraard op de nodige geiten gestuit waren.