Voorspelbare kannibaal

Vandaag, precies een jaar geleden, kwam René binnen lopen terwijl Patricia aan het telefoneren was. Vraagt hij na het gesprek; “Waar was dat dan voor, want die belt nooit zomaar”. “Nee, die belt nooit zomaar”, antwoordde Patricia met een aparte toon in haar stem. Maar dit jaar werd René anderhalve dag van te voren door dochter Mayra ingeseind dat mama vandaag jarig zou zijn. Zelfde dochter zorgde er ook voor dat papa leuke kadootjes had voor zijn Princesa.  De kids zelf hadden een schitterend kado voor Patricia. Twee fotolijsten met ieder drie foto’s. Eéntje met de kids toen het nog ukkies waren. De ander met de kids in dezelfde outfit en pozes nu het tieners zijn. Ze hadden moeders eerst de lijst met de tiener uitvoering gegeven en vroegen of Patricia de foto’s leuk vond.  Dat vond ze, verkondigde ze. Aan het gezicht van pa was te zien dat hij er anders over dacht. Toen na het uitpakken van de tweede lijst de aap uit de mouw kwam, had ons kroost een lol. Ze vertelden lachend dat ze van te voren hadden ingeschat dat mams beleefd zou zeggen dat ze de vreemde tiener uitvoering foto’s leuk vond. Maar dat paps eerlijk en lomp zou verkondigden dat hij het niets vond. Dat betreft heeft René zich netjes gedragen. Hij zei niets maar zijn gezicht sprak boekdelen. 

Als één na laatste kado moest Patricia het restaurant uitkiezen waar geluncht zou worden. Dat werd restaurant San Patronio voor een bloederige biefstuk voor de jarige jet en suddervlees (ossobuco) voor de echtgenoot van die kannibaal. Vanaf het terras was goed te zien hoe ontzettend groen La Palma weer is, na de regen van deze winter. Patricia’s laatste kado was ook een geschenk van de natuur. Althans zo ervaarde zij het zelf. Vanavond hadden we in het oosten de zon die bijna in de oceaan zakte, terwijl op het zelfde moment de volle maan al boven de vulkaan Pico de Birigoyo te zien was. Een kinderhand is snel gevuld. Het zijn de kleine dingen in het leven die er toe doen. Toch ?